انواع مدل های چراغ خودرو

سیستم روشنایی در یک وسیله‌ نقلیه موتوری شامل یک مجموعه از چراغ‌ها و دستگاه‌های علامت‌دهنده هستند که بر روی قسمت‌های جلو، عقب، طرفین و یا در برخی از موارد در بالای آن وسیله نقلیه نصب شده و یا به صورت یکپارچه قرار گرفته‌اند. این چراغ‌ها، مسیر پیش روی راننده را روشن می‌کنند و قابلیت دید را برای وسیله نقلیه افزایش می‌دهند. با استفاده از این چراغ‌ها، سایر رانندگان و افراد پیاده، متوجه حضور این خودرو و همچنین مکان، اندازه و جهت حرکت آن شده و جهتی که راننده، قصد حرکت به آن جهت را دارد و سرعت حرکت خودرو را نیز متوجه می‌شوند. در خودروهای امدادی، معمولاً تجهیزات روشنایی مجزایی نیز تعبیه شده است که به رانندگان دیگر هشدار داده و اولویت حرکت آن‌ها در عبور و مرور را نیز مشخص می‌کنند.

بیشتر بخوانید: چراغ های خودرو - قسمت دوم

تاریخچه چراغ خودرو

در خودروهای قدیمی و پیش از آن‌که چراغ‌های برقی اختراع شود، از چراغ‌هایی استفاده می‌شد که با سوخت کار می‌کردند. در خودروی فورد مدل T، از چراغ‌های کاربیدی برای سمت جلوی خودرو و از چراغ‌های روغنی برای سمت عقب خودرو استفاده شده بود. تا سال‌ها پس از ظهور این مدل خودرو، از چراغ‌های برقی به عنوان یک ویژگی استاندارد در آن استفاده نمی‌شد. در حدود سال 1908 میلادی بود که برای اولین بار از برق دینام برای چراغ‌های جلوی خودرو استفاده شد. این ایده در دهه 1920 میلادی به یک روش مرسوم در خودروهای مختلف تبدیل شد.

ستاره فیلم‌های صامت، یعنی فلورنس لورنس یکی از شهرت‌های خود را به واسطه طراحی اولین «بازوی علامت‌دهی خودکار» به دست آورده است. این بازو به عنوان یکی از ایده‌های اولیه برای چراغ‌های راهنمای امروزی به حساب می‌آید. او همچنین اولین چراغ ترمز مکانیکی را نیز ابداع کرده است. اما او این اختراع خود را به ثبت نرساند و به همین دلیل، هیچ اعتبار یا سودی از این ابداع خود حاصل نکرد. چراغ‌های عقب و چراغ‌های ترمز در خودروها نیز در حدود سال 1915 میلادی پا به عرصه وجود گذاشتند و در سال 1919، چراغ‌های جلوی تور پایین به بازار معرفی شدند. چراغ‌های جلو با کاسه‌چراغ نیز در سال 1936 ابداع شدند و در سال 1940، به عنوان تنها نوع استاندارد و قابل قبول برای چراغ‌های خودرو مطرح شدند. در سال 1940، چراغ‌های راهنمایی که پس از گردش، به صورت خودکار خاموش می‌شدند، معرفی شدند. در سال 1945، چراغ‌های جلو و چراغ‌های راهنما به صورت یکپارچه در درون یک کاسه قرار داده شدند. چراغ‌های هالوژنی نیز در سال 1960 در اروپا پا به عرصه وجود گذاشتند. از سال 1991 به بعد، چراغ‌های تخلیه‌ی با شدت نور زیاد (HID) تولید شدند. در سال 1993 میلادی، از لامپ‌های LED به عنوان چراغ‌های عقب خودروهایی که در مقیاس انبوه تولید می‌شدند، استفاده شد. در دهه اول قرن 21 بود که از چراغ‌های LED به عنوان چراغ جلوی خودروها نیز استفاده شد.

رنگ نورهای ساطع‌شده از چراغ خودرو

رنگ نورهای ساطع‌شونده از چراغ‌های خودروها، بر اساس قراردادهای بسیار قدیمی به صورت استاندارد در آمده است. رنگ این نورها برای اولین بار در سال 1949 میلادی در کنوانسیون ژنو در حوزه ترافیک جاده‌ای به صورت استاندارد مطرح شد و بعدها نیز در سال 1968 میلادی به وسیله سازمان ملل متحد و در کنوانسیون وین مرتبط با ترافیک جاده‌ای به شکل استاندارد مشخص شد. با صرف‌نظر از برخی مناطق خاص، در سایر مناطق دیگر جهان، نورهای عقب خودرو باید به رنگ قرمز، نورهای کناری خودرو و همچنین نور چراغ‌های راهنما باید به رنگ کهربایی و رنگ نور چراغ‌های جلوی خودروها باید به رنگ سفید یا نوعی رنگ زرد انتخابی باشد. استفاده از هیچ رنگ دیگری برای چراغ‌های خودرو مجاز نیست، اما خودروهای امدادی از این قاعده مستثنی هستند. استانداردهای رنگ چراغ‌های خودروها ممکن است در کشورهایی که قراردادهای سال 1949 و یا 1968 را امضاء کرده‌اند، متفاوت باشند. به عنوان مثال، می‌توان از رنگ چراغ‌های راهنما و چراغ‌های علامت‌دهنده‌ کنار خودروها در آمریکای شمالی نام برد که بعداً در این مقاله، در خصوص آن‌ها سخن خواهیم گفت.

روشنایی رو به جلو چراغ خودرو چیست؟

روشنایی رو به جلو در خودروها به وسیله کاسه‌چراغ‌های جلوی خودرو با نور بالا و پایین تأمین می‌شود. همچنین ممکن است چراغ‌های مه‌شکن کمکی یا چراغ‌هایی در کنار آن‌ها هم تعبیه شده باشد.

انواع چراغ‌های جلوی خودرو 

1- نور پایین

نور پایین در چراغ‌های خودرو، حالتی است که نور را در جلوی خودرو توزیع می‌کند. این مقدار نور برای روشن‌کردن جلوی خودرو و کناره‌های آن کفایت دارد. این نور چندان شدید نیست و سایر کاربران جاده را اذیت نمی‌کند. این نور برای زمانی تعبیه شده است که وسایل نقلیه دیگری هم در جاده حضور دارند.

بر اساس قوانین و مقررات سازمان ملل متحد در رابطه با چراغ‌های خودرو، این نور باید به اندازه کافی تیز و در عین حال، غیرمتقارن باشد تا نور چندان شدیدی در چشم رانندگانی که در خودروهای روبرو نشسته‌اند، نیفتد. استانداردهای مرتبط با کنترل تابش نور در جامعه مهندسین خودرو در ایالات متحده (SAE) با سخت‌گیری کمتری همراه است. این مشخصه‌ها در استاندارد فدرال با شماره 180 ایمنی وسایل نقلیه مشخص شده است.

نماد ایزو برای نور پایین

2- نور اصلی (نور بالا)

چراغ‌های جلو در حالت نور اصلی (که به آن نور بالا، نور رانندگی یا نور کامل هم گفته می‌شود)، یک نور شدید و با توزیع سنگین در مرکز فراهم می‌نمایند. در این حالت، تقریباً هیچ کنترلی بر روی میزان تابش نور وجود ندارد. بنابراین، از این نور، صرفاً زمانی می‌توان استفاده نمود که راننده در جاده تنها است، زیرا در صورتی که خودروهای دیگری هم در جاده حضور داشته باشند، این نور آن‌ها را اذیت خواهد کرد. قوانین و مقررات ECE و ژاپن، نسبت به قوانین و مقررات ایالات متحده، استفاده از چراغ‌های جلو با نور شدیدتری را مجاز می‌دانند.

نماد ایزو برای نور بالا

3- چراغ‌های راهنمای مسیر در جلو

«چراغ‌های مکان‌نمای جلو» که در ایالات متحده، کانادا، استرالیا و آفریقای جنوبی به آن‌ها «چراغ‌های پارک‌» یا «نورهای پارک» و در انگلستان به «چراغ‌های جانبی جلو» مشهور هستند، در ساعات شب هشدار می‌دهند که یک خودرو توقف نموده است. این چراغ‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که مصرف برق اندکی دارند و بنابراین، می‌توان زمانی که خودرو پارک شده است، به مدت طولانی روشن نگه داشت. با وجود این‌که در انگلستان، به این چراغ‌ها، چراغ‌های جانبی جلو گفته می‌شود، اما این چراغ‌ها متفاوت از چراغ‌های علامت‌دهنده جانبی هستند که در زیر توضیح داده می‌شوند. نور چراغ‌های مکان‌نمای جلو باید به رنگ سفید باشد، مگر آن‌که وسیله نقلیه‌ مورد نظر، یک موتورسیکلت باشد که در آن، رنگ این چراغ‌ها کهربایی است. در ایالات متحده، کانادا، مکزیک، ایسلند، ژاپن، نیوزیلند، استرالیا (تنها در صورتی که یک علامت‌دهنده جانبی هم در کنار این چراغ‌ها وجود داشته باشد)، همچنین در کره جنوبی، کره شمالی، ویتنام، چین، تایلند، کامبوج، لائوس و بیشتر قسمت‌های خاور میانه، نور این چراغ‌ها در هر وسیله نقلیه‌ای می‌تواند به رنگ کهربایی باشد. واژه چراغ شهری که در برخی از شهرها برای چراغ‌های مکان جلو مورد استفاده قرار می‌گیرد، از کاربرد این چراغ‌ها در عمل برگرفته شده است. این عبارت، پیش از این در شهرهایی مانند مسکو، لندن و پاریس به کار رفته است و دلیل آن هم این بوده که در برخی از مناطق پر از ساختمان، در ساعات شب از این چراغ‌های کم‌نور به جای چراغ‌های جلو استفاده شده است.

در کشور آلمان، StVZO (مقررات گواهی‌نامه برای ترافیک جاده‌ای) کارکرد دیگری را نیز برای این چراغ‌ها در نظر گرفته است که به چراغ‌های پارک‌‌ شهرت دارد: زمانی که موتور وسیله نقلیه خاموش است، راننده می‌تواند یک چراغ کم‌نور را در جلو (به رنگ سفید) و در عقب (به رنگ قرمز)، هم در سمت چپ و هم در سمت راست خودرو روشن کند.

این مورد کاربری از این چراغ‌ها زمانی است که خودرو در خیابان‌های بدون چراغ پارک می‌شود تا به وسایل نقلیه‌ای که به این خودرو نزدیک می‌شوند، هشدار داده شود که این خودرو در این محل پارک شده است. این کارکرد، در مقررات سازمان ملل متحد و در ایالات متحده به عنوان یک گزینه اختیاری (آپشن) به حساب می‌آید و در نتیجه به صورت فعال به کار گرفته نمی‌شود. همچنین این چراغ‌ها در ایالات متحده از برق علامت‌دهنده‌های جانبی استفاده نمی‌کنند.

نماد ایزو برای چراغ‌های مکان‌نما

4- چراغ‌های مه‌شکن جلو

چراغ‌های مه‌شکن جلو یک شعاع نور وسیع و میله‌ای شکل با یک برش تیز در بالا تولید می‌کنند و معمولاً رو به پایین می‌افتند. این کار باعث می‌شود تا یک نور سفید یا زرد انتخابی تولید شود. این چراغ‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که برای استفاده در سرعت کم مناسب هستند. نور این چراغ‌ها می‌تواند در شرایطی که دید جلوی خودرو به واسطه وجود باران، مه، گرد و خاک یا برف ضعیف شده است، سطح جاده و حاشیه‌های آن را در جلوی خودرو روشن کند.

از این چراغ‌ها، گاهی به جای چراغ‌های جلو با نور شیب‌دار استفاده می‌شود و باعث می‌شود تا بازتاب نور حاصل از مه یا برف کاهش یابد. قوانین مربوط به استفاده از چراغ‌های مه‌شکن بدون از استفاده از چراغ‌های نور پایین در کشورهای مختلف با هم متفاوت است.

نماد ایزو برای چراغ‌های مه‌شکن جلو

در بیشتر کشورهای جهان، شرایط آب و هوایی به گونه‌ای است که استفاده از چراغ‌های مه‌شکن، به ندرت ضرورت پیدا می‌کند و الزامات قانونی مشخصی برای آن‌ها تدوین نشده است. بنابراین، استفاده از این چراغ‌ها بیشتر برای زیبایی و به صورت تزئینی است. این چراغ‌ها در این موارد، بیشتر به صورت اپشن ارائه می‌شوند و یا فقط در خودروهای رده بالا از آن‌ها استفاده می‌شود. یکی از تحقیقاتی که توسط مؤسسه SAE انجام شده است، نشان می‌دهد که در ایالات متحده، بیشتر مردم از چراغ‌های مه‌شکن به صورت نادرست در آب و هوای خشک استفاده می‌کنند و کمتر، در آب و هوای بد و به درستی از آن‌ها بهره می‌برند. بنابراین، در قوانین بسیاری از کشورها، استفاده از این چراغ‌ها در مواردی که دید راننده خیلی ضعیف نیست، ممنوع شده است که از آن جمله می‌توان به قوانین مربوط در کشورهای نیو ساوت‌ولز و استرالیا اشاره نمود:

هیچ راننده‌ای حق ندارد که از چراغ‌های مه‌شکن برای خودروی خود استفاده کند، مگر آن‌که راننده در شرایط مه، غبار یا سایر شرایط جوی دیگری رانندگی کند که دید او محدود شده باشد.

اهداف مربوط به استفاده از چراغ‌های مه‌شکن جلو و چراغ‌های رانندگی معمولاً با هم اشتباه می‌شوند. دلیل این مسأله هم تا حدودی مربوط به این درک اشتباه است که تصور می‌شود که چراغ‌های مه‌شکن باید الزاماً به رنگ زرد انتخابی باشند، اما تمامی چراغ‌های کمکی که نور سفید دارند، حتماً یک چراغ نور بالا هستند. خودروسازان و سازندگان قطعات پس از فروش و تولیدکنندگان قطعات یدکی نیز معمولاً «چراغ‌های مه‌شکن» و «چراغ‌های رانندگی» (یا «چراغ‌های مه‌شکن/رانندگی») را معمولاً به جای یکدیگر هم به کار می‌برند.

چراغ‌های مه‌شکن با رنگ زرد انتخابی

چراغ‌های کمکی خودرو

1- چراغ‌های رانندگی

چراغ‌های نور بالای کمکی نیز ممکن است در خودرو تعبیه شده باشند تا یک نور بالای شدید را تأمین نمایند. بدین ترتیب، راننده می‌تواند فاصله بیشتری را نسبت به چراغ‌های نور بالای خودروی خود، در پیش روی خود ببیند. از این‌گونه چراغ‌ها معمولاً در خودروهای مسابقه‌ای استفاده می‌شود و گاهی هم این چراغ‌ها را در خودروهای تولید انبوده که از خودروهای مسابقه‌ای ایده گرفته و ساخته شده‌اند، تعبیه می‌کنند. از این چراغ‌ها بیشتر در کشورهایی استفاده می‌شود که در جاده‌های آن‌ها چراغ‌های روشنایی جاده وجود ندارند. همچنین از این چراغ‌ها در کشورهای اسکاندیناوی استفاده می‌شود که در آن‌ها طول روز در فصل زمستان، بسیار کوتاه است.

«چراغ رانندگی» واژه‌ای است که از دوران اولیه رانندگی در شب برگرفته شده است و آن موقع، زمانی بوده است که به ندرت، وسیله نقلیه‌ای از روبرو می‌آمده است. از نور پایین (شیب‌دار یا عبوری) تنها در مواردی استفاده می‌شود که خودروهایی نیز از روبرو می‌آیند. بنابراین، از عبارت نور بالا به عنوان «نور رانندگی» تعبیر می‌شود و از همین عبارت، هنوز هم در مقررات سازمان ملل متحد استفاده می‌شود. در این عبارت، هیچ تمایزی بین نورهای اولیه وسایل نقلیه (اجباری) و نورهای بالا یا رانندگی (به صورت گزینه‌ای) قائل نمی‌شوند. در مقررات و قوانین ایالات متحده، از واژه‌ توصیفی و کارکردی «چراغ نور بالای کمکی» به جای واژه «چراغ رانندگی» استفاده شده است.

در بسیاری از کشورها، مقرراتی برای نصب و استفاده از چراغ‌های رانندگی وضع شده است. به عنوان مثال، در کشور روسیه، خودروها مجاز هستند که بیش از سه جفت چراغ نداشته باشند و این چراغ‌ها به عنوان تجهیزات اصلی خودرو ارائه می‌شوند. در پاراگوئه نیز وقتی که خودروها در مناطق شهری حرکت می‌کنند، چراغ‌های رانندگی کمکی باید خاموش باشند و یک ماده‌ی تیره باید روی آن‌ها را پوشانده باشد.

نماد ایزو برای چراغ‌های دارای دید وسیع

2- چراغ‌های راهنما

در برخی از مدل‌های خودرو، چراغ‌های مخصوص دورزدن، نوری با شدت ثابت تولید می‌کنند تا اطراف خودرو را روشن کنند و نشان دهند که راننده قصد دارد تا به یک طرف بپیچد. این چراغ‌ها معمولاً به همراه سیگنال‌های چرخش با هم روشن می‌شوند. همچنین سیم‌کشی این چراغ‌ها می‌تواند به گونه‌ای باشد که وقتی راننده دنده‌عقب هم می‌رود، این چراغ‌ها مسیر را روشن کنند. در برخی از خودروهای نوین، زمانی که میزان گردش فرمان خودرو به حدی معین در یک جهت می‌رسد، فارغ از این‌که راننده چراغ راهنما را روشن کرده باشد یا خیر، اما چراغ‌های مخصوص دورزدن روشن می‌شوند.

در استانداردهای فنی آمریکا، ملاحظاتی برای راهنماهای جلو و عقب خودرو در نظر گرفته شده است. بر اساس مقررات وضع‌شده از سوی سازمان ملل متحد، از گذشته نیز استفاده از چراغ‌های راهنما ممنوع بوده است. بنابراین، ملاحظاتی که اخیراً تدوین شده‌اند، استفاده از این چراغ‌ها را در حالتی که خودرو با سرعتی کمتر از 40 کیلومتر در ساعت (در حدود mph 25) حرکت می‌کند، مجاز می‌دانند.

چراغ‌های راهنما به کار رفته در یک اولدزموبیل 98 مدل سال 1993

3- چراغ‌های نورافکن

در خودروهای پلیس، وسایل نقلیه امدادی و در برخی از خودروهای مسابقه‌ای جاده‌ای، در برخی از موارد چراغ‌های کمکی‌ای وجود دارند که گاهی به آن‌ها چراغ‌های راه هم گفته می‌شود. این چراغ‌ها در یک بدنه به صورت گردان، بر روی یک یا دو پایه نصب شده‌اند. یک دسته به پایه‌ها وصل شده است و از طریق این دسته می‌توان جهت چراغ‌ها را تغییر داده و کنترل نمود.

4- چراغ‌های هشدار، علامت‌دهی و شناسایی

چراغ‌های هشدار، فلکتورهایی هستند که مشخص می‌کنند که خودرو در جاده حضور دارد. همچنین، موقعیت خودرو، جهت حرکت، تغییر در جهت مسیر یا کندشدن حرکت آن را هم نشان می‌دهند. بسته به هدف استفاده از این چراغ‌ها و کارکردهای قانونی و مقرراتی، این چراغ‌ها ممکن است با نور ثابت، چشمک‌زن یا فلاشر باشند. بیشتر این چراغ‌ها به صورت جفتی هستند -یکی در راست و یکی در چپ. اما در برخی از خودروها چند جفت از این چراغ‌ها وجود دارد (مثلاً دو تا در سمت چپ و دو تا در سمت راست). همچنین ممکن است چند منبع نور اضافی هم تعبیه شده باشد (مثلاً یک چراغ ترمز در سمت چپ و یکی در سمت راست و هر یک از این چراغ‌ها دارای یک حباب هستند).

چراغ‌های رانندگی در ساعات روز

در برخی از کشورها اجازه داده شده یا حتی الزام شده است که خودروها باید دارای چراغ‌های رانندگی برای روز (DRL) باشند. بر اساس قوانین موجود در کشوری که خودرو برای آن ساخته می‌شود، این چراغ‌ها ممکن است از ابتداء بر روی خودرو نصب شده باشند. این گزینه همچنین ممکن است با استفاده از نور پایین یا نور بالا، چراغ‌های راهنمای جلو یا چراغ‌های مه‌شکن جلو تأمین شده باشد.

نماد ایزو برای چراغ‌های رانندگی در روز

خودروهای سواری یا ون‌های کوچک مخصوص تحویل کالایی که دارای تأییدیه بر اساس قانون 48 سازمان ملل متحد هستند یا پس از تاریخ 7 فوریه سال 2011 تولید شده‌اند، باید دارای چراغ‌های رانندگی در روز (DRL) باشند. این چراغ‌ها باید در وسایل نقلیه بزرگ (مانند کامیون‌ها و اتوبوس‌ها) که تأیید نوع آن‌ها پس از سال ماه آگوست سال 2012 انجام شده است، نیز وجود داشته باشند. استفاده از چراغ‌های جلو یا چراغ‌های راهنمای جلو یا چراغ‌های مه‌شکن به عنوان چراغ‌های DRL برای باربری مجاز نیست. در آیین‌نامه‌های سازمان ملل متحد الزام شده است که باید از چراغ‌های رانندگی در روزی استفاده شود که با قانون 87 سازمان ملل متحد انطباق داشته باشند. این چراغ‌ها باید بر اساس قانون 48 سازمان ملل متحد بر روی وسیله نقلیه نصب شده باشند.

پیش از الزام به استفاده از چراغ‌های DRL، در کشورهایی که استفاده از چراغ‌های رانندگی در روز الزامی بود، از چراغ‌های جلو با نور پایین برای این کارکرد استفاده می‌شد. در کشورهای کانادا، سوئد، نروژ، اسلوونی، فنلاند، ایسلند و دانمارک، الزام شده است تا از سیستم‌های DRL اتوماتیک سیم‌کشی‌شده با مشخصه‌های مختلف استفاده شود. در کشورهایی که استفاده از DRLها الزامی هستند، استفاده از آن‌ها مجاز شمرده می‌شود، اما در کشورهایی که چنین الزامی وضع نشده است، استفاده از این چراغ‌ها حتی ممنوع است.

بر اساس قوانین و مقررات به کارگیری DRL، استفاده از چراغ‌های حرکت روز در جلو، در جانب و در عقب، به همراه چراغ‌های رانندگی در روز، مجاز، الزامی یا ممنوع شمرده می‌شود. به همین ترتیب، بر اساس قوانین و مقررات هر محل، چراغ‌های DRL را در فاصله معینی از چراغ‌های راهنما نصب می‌کنند تا زمانی که چراغ راهنمای مجاور این چراغ‌ها در حال کار هستند، شدت نور چراغ‌های پارک کاهش یافته یا کلاً خاموش شود.

چراغ های LED برای رانندگی در روز بر روی یک خودروی Audi A4

چراغ‌های راهنما و شبرنگ‌های کناری

در ایالات متحده الزام شده است که در خودروها باید از چراغ‌های راهنما کناری به رنگ کهربایی در جلو و در به رنگ قرمز در عقب و همچنین از شبرنگ‌های برگشتی استفاده شود. در قوانین، در ابتداء الزام شده بود که باید از چراغ‌ها یا از شبرنگ‌های برگشتی، صرفاً باید در خودروهایی استفاده شود که پس از تاریخ 1 ژانویه سال 1968 تولید شده بودند. این قانون بعداً اصلاح شده و الزام نمود که در وسایل نقلیه‌ای که پس از تاریخ 1 ژانویه سال 1970 تولید شده‌اند، باید هم از چراغ‌ها و هم از شبرنگ‌های برگشت نور استفاده شود. این چراغ‌های کناری امکان شناسایی و حضور وسیله نقلیه، مکان و جهت حرکت آن را از زوایای تاریک هم فراهم می‌نمایند. این چراغ‌ها به گونه‌ای سیم‌کشی می‌شوند که در مواردی که وسیله نقلیه پارک شده است و چراغ‌های عقب آن روشن هستند و از چراغ‌های جلو نیز استفاده شده است، روشنایی لازم را تأمین نمایند. در ایالات متحده، علامت‌دهنده‌های کناری کهربایی‌رنگ در جلوی خودرو را ممکن است به گونه‌ای سیم‌کشی نمایند که به صورت همزمان با چراغ‌های راهنما و یا در فاز مخالف با آن‌ها چشمک بزنند؛ با این وجود، اساساً الزامی به چشمک‌زدن آن‌ها وجود ندارد. در کشورهایی به غیر از ایالات متحده و کانادا، استفاده از چراغ‌های علامت‌دهنده کناری، بر روی خودروها و وسایل نقلیه سواری مجاز شمرده می‌شود، اما الزامی به استفاده از آن‌ها وجود ندارد. در صورتی که در این کشورها از این چراغ‌ها در خودرو استفاده شده باشد، این چراغ‌ها باید نسبت به چراغ‌های علامت‌دهنده در ایالات متحده، از یک زاویه افقی بزرگ‌تر روشن‌تر و قابل دیدتر باشند. این چراغ‌ها می‌توانند به صورت همزمان با چراغ‌های راهنما به صورت چشمک‌زن کار کنند (البته الزامی به چشمک‌زن بودن آن‌ها هم وجود ندارد). رنگ این چراغ‌ها در جلو و عقب باید کهربایی باشد. فقط در صورتی که این چراغ‌ها به صورت گروهی یا ترکیبی نصب شده باشند، رنگ آن‌ها در طرف‌های عقب می‌تواند قرمز باشد. همچنین در صورتی که این چراغ‌ها به صورت متقابل با چراغ‌های عقب نصب شده باشند، باز هم رنگ آن‌ها باید قرمز باشد.

در قانون طراحی شماره 01/45 در استرالیا، دو نوع چراغ علامت‌دهنده کناری در نظر گرفته شده است: یک نوع برای کامیون‌ها و سایر وسایل نقلیه بزرگ دیگر. در این نوع، رنگ چراغ جلو باید کهربایی و رنگ چراغ‌ها در عقب باید قرمز باشد. هیچ الزامی هم نیست که در طرفین، نوری وجود داشته باشد. از این چراغ‌ها برای نمایش کل طول مسیر در جلو و در عقب این مجموعه چراغ‌ها استفاده می‌شود. نوع دیگر هم همان چراغ‌های کهربایی در جلو و چراغ‌های قرمز در عقب در خودروهای سواری هستند.

در ژاپن، قوانین موجود جای خود را به قوانین ECE داده‌اند و بنابراین، خودروسازان موظف شده‌اند تا رنگ چراغ‌های علامت‌دهنده عقب را از قرمز به رنگ کهربایی تغییر دهند و بدین ترتیب، خودروهای آن‌ها با این چراغ‌ها در بازار موجود هستند.

پلیموث ولیانت مدل 1974 که دارای چراغ‌های جلو، چراغ‌های راهنمای مسیر در جلو با رنگ کهربایی و چراغ‌های علامت‌دهنده در جانب است.

 چراغ‌های راهنما خودرو

چراغ‌های نشانگر مسیر یا چراغ‌های راهنما، که به آن‌ها «چراغ‌های راهنمای جهت»، «جهت‌نما»، «چشمک‌زن» یا «نمایشگر» هم گفته می‌شود، چراغ‌های چشمک‌زنی هستند که در نزدیکیِ سمت چپ و راست در گوشه‌های جلو و عقب در یک خودرو نصب می‌شوند. این چراغ‌ها گاهی هم در کنارها یا بر روی آینه‌های بغل هم نصب می‌شوند. زمانی که راننده تصمیم می‌گیرد تا به یک طرف بپیچد و یا زمانی که قصد دارد تا مسیر خود را به سمت یکی از خط‌های کندرو در یک طرف عوض کند، این چراغ‌ها را روشن می‌کند.

نماد ایزو برای چراغ‌های راهنما، نماد UNECE 121

تاریخچه چراغ راهنما

از چراغ‌های راهنمای برقی، از اوایل سال 1907 میلادی استفاده شده است. چراغ‌های راهنمای چشمک‌زن امروزی در سال 1938 اختراع و ثبت شدند و پس از آن، در بیشتر خودروها از این چراغ‌ها استفاده شده است. پس از سال 2013 میلادی، تمامی خودروهایی که در جاده‌های عمومی حرکت می‌کنند، باید مجهز به این چراغ‌های راهنما باشند. اوایل، از سیستم‌های دیگری همچون چراغ‌های راهنمای دستی استفاده می‌شده است و این چراغ‌ها هنوز هم بر روی وسایلی همچون دوچرخه‌ها مرسوم هستند. همچنین در مواردی که چراغ‌های معمولی وسیله نقلیه به درستی کار نمی‌کنند یا در خودروهای قدیمی که به چراغ‌های راهنما مجهز نیستند، از این چراغ‌های راهنمای دستی استفاده می‌شود.

در برخی از خودروها از مدل‌های دهه 1920 تا اوایل دهه 1960، از یک سری چراغ‌های راهنمای قابل جمع‌شدن استفاده شده است که به آن‌ها ترافیکیتور می‌گویند. این چراغ‌ها در بالای درب‌های جلویی نصب می‌شوند و به صورت افقی به بیرون باز و بسته می‌شوند. اما این چراغ‌ها شکننده بوده و ممکن است به آسانی بشکنند. همچنین به گونه‌ای طراحی شده‌اند که تمایل دارند تا رو به درون بسته شوند. یکی از مدل‌های بهبودیافته این چراغ‌ها، مدل‌هایی هستند که دارای چراغ‌های چشمک‌زن هستند. همانند تمام چراغ‌های خودرو و دیگر دستگاه‌های راهنما، چراغ‌های راهنما نیز باید با استانداردهایی انطباق داشته باشند که کمینه و بیشینه مقادیر شدت نور، کمینه زوایای افقی و عمودی برای دید و بیشترین سطح روشنایی در آن‌ها تعیین شده است. این امر تضمین خواهد نمود که این چراغ‌ها در تمامی زوایای مربوط، دیده می‌شوند، کسانی که روبروی این چراغ‌ها قرار دارند و آن‌ها را می‌بینند، اذیت نمی‌شوند. همچنین تضمین می‌شود که این چراغ‌ها در نورهای مختلف، از تاریکی مطلق گرفته تا نور کامل و مستقیم خورشید، قابل دید هستند. 

ترافیکیتور که از یک طرف خودرو بیرون زده است تا پیچیدن خودرو به آن طرف را نشان دهد.

چراغ‌های راهنمای جانبی

در بیشتر کشورهای دنیا، الزام شده است که باید تکرارکننده‌هایی برای چراغ‌های راهنما در جانب خودرو نصب شود تا قصد راننده برای تغییر مسیر را از کنار (در طرفین خودرو) هم نشان دهد. در واقع، این چراغ‌ها نباید فقط در جلو و عقب خودرو نصب شده باشند. این موضوع در ایالات متحده مجاز شمرده می‌شود، اما به صورت یک الزام مطرح نشده است. به عنوان یک گزینه جایگزین، در ایالات متحده و در کانادا، چراغ‌های علامت‌دهنده کهربایی‌رنگ در سمت کناری جلو را به گونه‌ای سیم‌کشی می‌کنند که همزمان با چراغ‌های راهنما چشمک بزنند، اما این گزینه هم الزامی به حساب نمی‌آید. شرکت مرسدس بنز در سال 1998 و با ارائه مدل‌ کلاس E (W210)، تکرارکننده‌های چراغ‌های راهنمای خود را در درون آینه‌های بغلی قرار داد. پس از آن نیز بسیاری از خودروسازان، به جای نصب این چراغ‌ها در سپر خودرو، آن‌ها را در درون بدنه آینه تعبیه کردند. برخی از شواهد حاکی از آن هستند که چراغ‌های راهنمای نصب‌شده در آینه می‌توانند مؤثرتر از چراغ‌های راهنمای نصب‌شده در سپرهای خودرو باشند.

چراغ‌ راهنمای نصب‌شده بر روی آینه

اتصالات برقی و سوئیچ‌های چراغ راهنما

چراغ‌های راهنما باید به گونه‌ای طراحی شده باشند که چشمک‌زن بوده و در هر دقیقه، بین 60 تا 120 مرتبه خاموش و روشن شوند (2-1 هرتز). بر اساس قوانین بین‌المللی سازمان ملل متحد، الزام شده است که تمامی چراغ‌های راهنما باید به صورت همزمان چشمک بزنند؛ بر اساس قوانین کشور ایالات متحده، استفاده از چراغ‌های راهنمایی که در فاز مخالف با یکدیگر چشمک می‌زنند، مجاز شمرده شده است. استفاده از نشانگرهای صوتی و یا بصری برای چراغ‌های راهنما الزامی است تا به راننده نشان دهند که چراغ‌های راهنما روشن هستند و کار می‌کنند. این نشانگرها معمولاً به صورت یک یا دو چراغ سبز بر روی نمایشگر کیلومتر خودرو هستند و یک صدای «تیک-تاک» هم معمولاً به صورت الکترومکانیکی یا صرفاً الکترونیکی تولید می‌شود. همچنین بر اساس مقررات الزام شده است که در صورت از کار افتادن چراغ‌های راهنما، راننده باید با یک چشمک‌زن سریع‌تر یا کندتر از حالت معمول، از این موضوع مطلع شود.

چراغ‌های راهنما در بیشتر موارد توسط یک اهرم افقی (دسته راهنما) که از کنار چرخ فرمان بیرون می‌آید، فعال می‌شوند. در برخی از خودروها، این دسته راهنما از سمت داشبورد بیرون می‌آید. راننده معمولاً این دسته راهنما را از سمت انتهای بیرونی آن، در جهت ساعتگرد یا پادساعتگرد چرخش فرمان و در همان جهتی که قصد دور زدن به آن سمت را دارد، بالا می‌زند.

چراغ‌های راهنمای جلو و کناری در حال کار

در خودروهای راست‌فرمان، دسته راهنما معمولاً در سمت چپ چرخ فرمان قرار گرفته است. در خودروهای چپ‌فرمان، این امر کمتر رعایت می‌شود و دسته راهنما ممکن است در سمت راست یا چپ فرمان قرار گرفته باشد. در قوانین موجود، هیچ مکان مشخصی برای محل دسته فرمان الزام نشده است و فقط تصریح شده است که دسته راهنما باید کاملاً در معرض دید باشد و راننده باید بتواند آن را به کار اندازد. همچنین -این الزام دست‌کم در آمریکای شمالی وجود دارد که- در صورتی که دسته راهنما در سمت چپ ستون فرمان قرار نگرفته باشد، باید یک نماد مشخص بر روی آن الصاق شده باشد. در قوانین بین‌المللی سازمان ملل متحد، یک چنین مقرراتی وجود ندارد.

تقریباً در تمامی خودروهای موجود (به جز در بسیاری از موتورسیکلت‌ها و در شبه‌تراکتورهای تجاری) یک ویژگی خاص برای لغوکردن خودکار چراغ راهنما تعبیه شده است؛ به صورتی که وقتی پس از دور زدن، چرخ فرمان به حالت مستقیم خود بر می‌گردد، دسته راهنما نیز به محل خنثی خود (یعنی بدون راهنما) بر می‌گردد. از اوایل دهه 1960 میلادی به بعد نیز از چراغ‌های نمایشگر جهت برای نشان دادن تغییر جهت به سمت یک خط کندرو استفاده شده است. عملکرد این سیستم با استفاده از شیطانک‌های فنری که گشتاور خاصی را به سمت چپ و راست اعمال می‌کنند، تسهیل شده است. راننده می‌تواند دسته راهنما را به هر مدت زمان دلخواه به سمت چپ یا راست نگه دارد و چراغ راهنما در این مدت کار خواهد کرد. در برخی از خودروها نیز نمایشگرهای تغییر خط خودکار وجود دارند؛ زدن بر روی این دسته‌های راهنما به سمت چپ یا راست و بلافاصله، رها کردن آن‌ها باعث می‌شود تا نشانگرهای گردش به تعداد سه تا پنج بار روشن و خاموش شوند.

در برخی از اتوبوس‌های حمل و نقلی، مانند اتوبوس‌هایی که در شهر نیویورک هستند، چراغ‌های راهنما با استفاده از سوئیچ‌های تماسیِ پشت‌ سر هم که بر روی کف اتوبوس و در سمت پای چپ راننده تعبیه شده‌اند (در اتوبوس‌های راست‌فرمان) فعال می‌شوند. استفاده از کلیدهای پایی در این اتوبوس‌ها به راننده اجازه می‌دهند تا زمانی که قصد گردش به یک سمت و روشن کردن راهنما را دارد، دو دست خود را بر روی فرمان نگه داشته، جاده را نگاه کرده و مسافرینی که به ایستگاه نزدیک می‌شوند را نیز به خوبی ببیند. به رانندگان خودروهای حمل و نقلی در شهر نیویورک و در بسیاری از جاهای دیگر یاد داده شده است که زمانی که به یک ایستگاه اتوبوس نزدیک شده و به آن وارد می‌شوند، مرتباً از کلیدهای گردش به راست استفاده کنند تا به کسانی که در جاده قرار دارند، نشان دهند که قصد ایستادن در ایستگاه را دارند و به سایر اتوبوس‌های دیگر نیز علامت دهند تا ایستگاه را ترک کنند. در این روش برای استفاده از چراغ‌های راهنما هیچ نیازی به استفاده از لغو خودکار چراغ‌های راهنما وجود ندارد.

دو مدل نشانگر برای چراغ‌های راهنما

چراغ‌های راهنمای ترتیبی

چراغ‌های راهنمای ترتیبی، یکی از گزینه‌هایی است که در برخی از خودروها وجود دارد. در این مدل، چراغ‌هایی وجود دارند که به جای آن‌که به صورت همزمان با هم کار کنند، به صورت ترتیبی و پشت سر هم روشن می‌شوند: ابتدا درونی‌ترین چراغ روشن می‌شود و روشن می‌ماند، سپس چراغ بیرونی بعدی روشن می‌شود و همچنان روشن می‌ماند. پس از آن چراغ‌های بیرونی بعدی به ترتیب روشن می‌شوند تا این‌که بیرونی‌ترین چراغ هم روشن شود. در این زمان، تمامی چراغ‌ها با هم خاموش شده و پس از یک توقف کوتاه، دوباره این چرخه تکرار می‌شود. چیزی که دیده می‌شود، این است که راننده قصد دارد تا به یک سمت بپیچد و یا قصد دارد خط خود را تغییر دهد. از این چراغ‌ها در بین سال‌های 1965-1970 میلادی در مدل تاندربرد فورد، در سال‌های 1967-1973 در مرکوری کوگار، در سال‌های بین 1967 و 1970 در شلبای موستانگ، در سال 1969 در ایمپریال، در بازار خودروهای ژاپنی در بین سال‌های 1971-1972 در نیسان سدریک و پس از سال 2010 میلادی در فورد موستانگ استفاده شده است.

از دو سیستم مختلف استفاده شده است. در نوع اول که در خودروهای فورد در سال‌های 1965 تا 1968 و در نیسان سدریک در سال‌های 1971-1972 به کار گرفته شده است، از یک درایو موتور الکتریکی و یک چرخ‌دنده کاهنده و همچنین مجموعه‌ای از سه بادامک برای کاهش سرعت استفاده شده است. از این بادامک‌ها برای فعال‌ساختن سوئیچ‌هایی برای روشن کردن چراغ‌ها به ترتیب استفاده می‌شود. بعداً در خودروهای فورد و همچنین خودرو ایمپریال مدل 1969، از یک ماژول کنترل ترانزیستوری استفاده شده است که هیچ قطعه متحرکی در آن وجود ندارد و بنابراین، هیچ سایش، شکست یا خروج از تنظیمی در آن اتفاق نمی‌افتد.

در FMVSS 108 تصریح شده است که تمامی منابع نور در یک چراغ راهنمای فعال باید به صورت همزمان روشن شوند. با این حال، فورد موستانگ‌های مدل سال 2010 و پس از آن، مجهز به چراغ‌های راهنمای ترتیبی هستند.

رنگ نور چراغ‌های راهنما

تا اوایل دهه‌ 1960، رنگ نور بیشتر چراغ‌های راهنمای جلو در سرتاسر دنیا سفید و بیشتر چراغ‌های راهنمای عقب به رنگ قرمز بودند. در صنعت خودرو در کشور ایالات متحده به صورت داوطلبانه تصمیم گرفته شده بود که رنگ چراغ‌های راهنمای جلو در بیشتر خودروهایی که در اوایل سال 1963 تولید می‌شدند، کهربایی باشند. اما با ظهور چراغ‌های راهنمای کهربایی رنگی که در برخی از ایالت‌ها از آن‌ها استفاده می‌شد و همچنین با وجود چراغ‌های راهنمایی که تا پیش از اعمال FMVSS 108 بر روی خودروهای مدل سال 1968 مجاز به استفاده از نور سفید بودند، رنگ کهربایی دیگر به عنوان یک رنگ مجاز برای چراغ‌های راهنمای جلو در نظر گرفته شد. در حال حاضر، در بیشتر کشورهای جهان به غیر از ایالات متحده و کانادا، الزام شده است که نور چراغ‌های راهنمای جلو، بغل و عقب باید به رنگ کهربایی باشند.

در کانادا، سوئیس و ایالات متحده، چراغ‌های راهنمای عقب ممکن است به رنگ کهربایی یا قرمز باشند. علاوه بر این، در کشورهایی که دارای توافق‌نامه‌های تجاری با ایالات متحده هستند، مانند کشورهای مکزیک و کره جنوبی و همچنین نیوزیلند، رنگ چراغ‌های راهنما می‌تواند قرمز باشد. طرفداران رنگ قرمز برای نور چراغ‌های راهنمای عقب مدعی هستند که تولید این چراغ‌ها ارزان‌تر از آب در می‌آید و همچنین، خودروسازان از رنگ چراغ‌های راهنما به عنوان یک عنصر متمایزکننده برای خودرو نسبت به مدل‌های قدیمی استفاده می‌کنند. حامیان رنگ قرمز برای چراغ‌های راهنما نیز بیان می‌کنند که این رنگ برای چراغ‌های راهنما می‌تواند این چراغ‌ها را بیشتر قابل تشخیص سازد. پس از دهه‌ 1960 مشخص شده است که چراغ‌های راهنمای کهربایی‌رنگ سریع‌تر از چراغ‌های قرمز رنگ، مشخص و دیده می‌شوند. یکی از تحقیقاتی که در سال 2008 توسط اداره ملی ایمنی عبور و مرور ایالات متحده انجام شده است، خودروهایی که چراغ‌های راهنمای آن‌ها به رنگ کهربایی بوده است، نسبت به خودروهایی که در آن‌ها از چراغ‌های راهنمای قرمز رنگ استفاده شده است، تا حدود 28% کمتر دچار تصادفات رانندگی شده‌اند. یکی دیگر از تحقیقاتی که در پی این تحقیق در سال 2009 توسط NHTSA انجام شده است نیز نشان می‌دهد که ایمنی چراغ‌های کهربایی‌رنگ نسبت به چراغ‌های قرمز رنگ تا حد قابل ملاحظه‌ای بیشتر بوده است. مطالعات دیگری هم که در اوایل دهه 1990 در ایالات متحده انجام شده است نیز حاکی از آن هستند که در مواردی که از نور کهربایی‌رنگ به جای نور قرمز رنگ برای چراغ‌های راهنما در خودرو استفاده شده است، سرعت و دقت رانندگان در واکنش نسبت به چراغ‌های ترمز خودروهای دیگر بیشتر بوده است. همچنین NHTSA در سال 2015 بیان کرده است که چراغ‌های راهنمای عقب به رنگ کهربایی را می‌توان با قیمت‌هایی قابل مقایسه و مشابه با چراغ‌های قرمز رنگ تولید نمود.

همچنین شواهدی وجود دارند که نشان می‌دهند که چراغ‌های راهنمایی که دارای لنزهای شفاف بی‌رنگ و حباب‌های کهربایی هستند، نسبت به آن‌هایی که دارای لنزهای کهربایی‌رنگ بوده و حباب‌های آن‌ها بی‌رنگ است، ممکن است در زیر نور شدید خورشید کمتر مشخص و قابل تشخیص باشند.

دوام نور چراغ راهنما

حباب‌های کهربایی‌رنگی که از آن‌ها در چراغ‌های راهنما با لنزهای بی‌رنگ استفاده می‌شود، دیگر از شیشه‌های کادمیومی ساخته نمی‌شوند، زیرا قوانین مختلفی در سرتاسر دنیا از جمله آیین‌نامه‌های RoHS در اروپا، استفاده از کادمیوم را به دلیل سمی‌بودن ممنوع اعلام کرده‌اند. تولید شیشه‌های کهربایی‌رنگ بدون استفاده از کادمیوم نسبتاً گران در می‌آیند. به همین دلیل، بیشتر حباب‌های کهربایی‌رنگ را از شیشه‌های بی‌رنگ ساخته و آن‌ها را در یک پوشش کهربایی‌رنگ غوطه‌ور می‌سازند. برخی از این پوشش‌ها به اندازه پوشش‌های حباب دوام ندارند؛ چرخه‌های گرم و سرد کردن آن‌ها طولانی است؛ پوشش ممکن است به تدریج از روی شیشه حباب پوسته پوسته شده و برداشته شود؛ یا این‌که رنگ آن از بین برود. این امر باعث می‌شود تا چراغ راهنما به جای نور کهربایی لازم، نور سفید از خود ساطع نماید.

پوشش رنگی، کم‌کم از روی این حباب PY27/7W محو شده است و این امر یک مشکل جدید را ایجاد می‌کند.

قوانین بین‌المللی در خصوص حباب‌های مورد استفاده در وسایل نقلیه موتوری، تولیدکنندگان را ملزم نموده است تا دوام رنگ در حباب‌های تولیدی خود را تست کنند. اما در این قوانین، هیچ پروتکلی برای آزمون یا دوام رنگ الزام نشده است. بررسی‌ها همچنان در گروه گزارش‌دهی در خصوص روشنایی در جریان است و گروه کاری UNECE در حال کار بر روی مقررات روشنایی در وسایل نقلیه است. این گروه بر آن است تا استانداردهایی را در خصوص دوام رنگ تدوین و اجرا نماید. در برخی از چراغ‌های راهنما، به جای آن‌که از حباب‌های کهربایی‌رنگ استفاده شود، از یک سرپوش پلاستیکی کهربایی بین حباب بی‌رنگ و لنزهای بی‌رنگ بیرونی استفاده شده است.

شما مشتریان گرامی میتوانید تمامی لوازم های یدکی خودروی خودتان را با بهترین کیفیت و بهترین قیمت از مجموعه پارتستان تهیه کنید پارتستان ارائه دهنده انواع قطعات لوازم یدکی به خصوص لوازم یدکی هیوندای و لوازم یدکی کیا است برای دریافت اطلاعات بیشتر در خصوص خرید انواع لوازم یدکی با کارشناسان ما تماس حاصل فرمایید.