رنو - قسمت دوم

خودروهای رنو به نوعی هم در جاده و هم در خیابان موفقیت آمیز بودند که از جمله‌ی آنها می‌توان به مدل Espace تولید سال 1984 اشاره کرد که سال‌های متمادی و پیش از وجود هرگونه رقیبی، وسیله نقلیه چندمنظوره برتر اروپا بود. با این حال، رنو ماهانه یک میلیارد فرانک از دست می‌داد که جمعا معادل 12.5 میلیون فرانک در سال 1984 بود. دولت مداخله کرده و George Besse بعنوان مدیر شرکت منصوب شد؛ او با فروش بسیاری از سرمایه‌های غیر مرکزی رنو (سهام ولوو، جیتان، یوروکار و رنیکس)، خروج تقریبا کامل از مسابقات اتومبیلرانی و کنار گذاشتن بسیاری از کارمندان باعث کاهش چشمگیر هزینه‌ها شد. این موضوع باعث نصف شدن کمبود بودجه در سال 1986 شد، با این حال George Besse توسط گروه تروریستی Action Directe در نوامبر همان سال کشته شده و ریموند لوی جایگزین او شد. ریموند ابتکارات مدیر پیش از خود را ادامه داد به نحوی که شرکت را به قدری کوچک کرد که در پایان سال 1987 کم و بیش از نطر مالی به ثبات دست یافت. اگر چه Besse متقاعد شده بود که رنو به حضور در بازار آمریکای شمالی نیاز دارد و قصد داشت تا بر بازسازی AMC پافشاری کند، با این حال لوی با توجه به ضرر رنو در خانه و نیز ضرر AMC در ایالات متحده در کنار جو سیاسی‌ای که منجر به کشته شدن Besse شد تصمیم گرفت تا AMC را در همان سال به کرایسلر بفروشد.

بیشتر بخوانید: رنو - قسمت سوم

رنو 9 یک خودروی سالون خانوادگی (Family saloon) بود که پس از تولید در سال 1981 بعنوان خودروی سال اروپا انتخاب شد. این خودرو در فرانسه به خوبی به فروش می‌رسید ولی نهایتا توسط خودروی خواهر خوانده‌ی خود، رنو 11 هاچ‌بک به حاشیه رانده شد، چرا که بدنه‌‌های هاچ بک در خودروهایی با این ابعاد بسیار محبوب شدند. رنو 5 در سال 1984 با نسل دوم خود وارد شده و فروش خوب خود را ادامه داد. در اوایل سال 1986، رنو 21 جایگرین رنو 18 (که دارای قابلیت رانندگی طولانی بود) شد. این خودرو می‌توانست هفت سرنشین را در خود جای دهد و بسته به اینکه در کجا به فروش می‌رسید نشان ساوانا یا نوادا بر روی آن درج می‌شد. مدل پرچم‌دار رنو در دهه‌ی 1980 میلادی، رنو 25 بود که در پایان سال 1983 تولید شد. در سال 1990، رنو همکاری خود با ولوو را با امضای توافقنامه‌ای که به هر دو شرکت اجازه می‌داد هزینه‌ی تولید و فروش وسایل‌نقلیه‌ را کاهش دهند، تقویت کرد. رنو به تخصص ولوو در ساخت وسایل‌نقلیه‌ با اندازه‌ بزرگ بازار دسترسی داشت و ولوو نیز در عوض از طرح‌های رنو برای خودروهایی با اندازه‌ی کوچک یا متوسط بهره می‌برد. در سال 1993، دو شرکت از قصد خود برای ادغام اقدامات تولیدی‌شان تا 1 ژانویه‌ی سال 1994 پرده برداشتند و به این منظور سهام یکدیگر را خریدند. فرانسوی‌ها ادغام را پذیرفتند، اما سهام‌داران ولوو آن را رد کردند.

رنوی احیا شده

 در اوایل دهه‌ی 1990 میلادی، رنو در کنار تلاش برای بهبود بازاریابی در اروپا، خودروهای موفق جدیدی نظیر جایگزین رنو 5، یعنی رنو Clio، را در ماه می سال 1990 میلادی وارد بازار کرد. Clio اولین مدل از نسلی بود که در آن از شناسه‌های عددی جدید به جای شماره پلاک‌های سنتی استفاده شده بود. رنو Clio مدت کوتاهی پس از تولید، بعنوان خودروی سال اروپا برگزیده شد و یکی از پرفروش‌ترین خودروهای اروپایی در دهه‌ی 1990 میلادی بود که حتی از مدل قبلی خود نیز محبوبیت بیشتری داشت. دیگر تولیدات مهم عبارتند از نسل سوم Espace در سال 1996 و Twingo نوآورانه در سال 1992 که اولین خودروی شهری MPV (وسیله‌ی نقلیه چند منظوره) در بازار خودرو بود. Twingo جادارتر از همه‌ی خودروهای قبلی هم اندازه‌ی خود بود. فروش Twingo با اینکه نسخه‌ اصلی آن فقط برای بازار رانندگی دست چپ (قاره‌ای) تولید شده بود، به 2.4 میلیون عدد در اروپا رسید.

سال 2015، رنو تالیسمان

دوران خصوصی‌سازی و اتحاد رنو (1996 تا 2020)

نهایتا مشخص شد که دولتی بودن شرکت یک تهدید است. تا سال 1994 برنامه‌‌های فروش سهام به سرمایه‌گذاران عمومی رسما اعلام شدند. در سال 1996 شرکت خصوصی‌سازی شد. این آزادی جدید باعث شد تا شرکت بار دیگر در بازار اروپای شرقی و آمریکای جنوبی حضور پیدا کند، به نحوی که شرکت جدیدی در برزیل تاسیس شد و زیرساخت‌های موجود در آرژانتین و ترکیه نیز بازسازی شدند. در دسامبر سال 1996، دو شرکت رنو و General Motors Europe همکاری خود در توسعه‌ی LCV ها را با تولید نسل دوم Trafic (با کد نام X83) آغاز کردند. تمام مشکلات مالی رنو با خصوصی‌سازی حل و فصل نشدند و رئیس رنو، لوئیس شویتزر مسئولیت برطرف کردن آنها را به قائم مقام خود Carlos Ghosn محول کرد. Ghosn از برنامه‌ای برای کاهش هزینه‌ها در دوره‌ی زمانی 1998 تا 2000 پرده برداشت که شامل کاهش نیروی کار، بازنگری در فرآیندهای تولیدی، استانداردسازی بخش‌های خودرو و تولید مدل‌های جدید بود. شرکت همچنین تغییرات سازمانی نیز اعمال کرد. به این منظور، رنو سیستم به حداقل رساندن تلفات مسئولیت‌های وکالت‌دار را با الهام گرفتن از سیستم‌های ژاپنی به کار گرفت (که به «راه تولید رنو» شناخته می‌شود). شرکت همچنین از اصلاح روش‌های کاری و استقرار بخش تحقیق و توسعه در مرکز تکنولوژی خود به منظور کاهش هزینه‌های ایده‌پردازی و نیز تسریع پیاده‌سازی این ایده‌ها استفاده کرد. پس از خروج ولوو از شراکت و برای تطابق با صنعت در حال استحکام، رنو به دنبال شریک جدیدی بود. گفتگوهایی با BMW، میتسوبیشی، نیسان و PSA انجام شدند و نتیجه‌ی آنها برقراری ارتباط با نیسان بود که مذاکره‌ی آن با دایملر به بن‌بست رسیده بود. موافقت‌نامه‌ی اتحاد رنو-نیسان که در 27 مارس 1999 امضا شد، نخستین مورد از نوع خود در میان شرکت‌های ژاپنی و فرانسوی بود که با مالکیت متقابل همراهی داشت. رنو در ابتدا 36.8 درصد از سهام نیسان را با ارزش 3.5 میلیارد دلار در اختیار گرفت، در حالیکه نیسان فقط 15 درصد از سهام رنو را بدون حق رأی تصاحب کرد. به این ترتیب رنو فعالیت خود بعنوان یک شرکت مستقل را ادامه داده و برای کاهش هزینه‌ها نیز با شریک خود همکاری کرد. در همان سال، رنو 51 درصد از سهام شرکت رومانیایی داچیا را خریداری کرد، به این ترتیب رنو توانست پس از 30 سال که رومانیایی‌ها بیش از 2 میلیون خودرو را که عمدتا متشکل از نسخه‌های بومی رنو 8، 12 و 20 محسوب می‌شدند تولید کرده بودند به رومانی بازگردد. در سال 2000، رنو بخش اعظم سهام شاخه‌ی خودروسازی شرکت سامسونگ کره‌ی جنوبی را در اختیار گرفت. در ژاپن، رنو قبلا با مجوز Yanse Co، فروشنده‌ی اصلی خودور‌های وارداتی به فروش می‌رسید. با این حال در نتیجه خرید دارایی‌های نیسان در سال 1999، Yanase قرارداد مجوز خود با رنو را در بهار سال 2000 لغو کرده و نیسان به تنها دارنده‌ی مجوز فروش محصولات رنو تبدیل شد. این موضوع باعث شد تا وسایل نقلیه‌ی تولیدی رنو از انبارهای Yanase به انبارهای نیسان منتقل شوند. در اواخر دهه‌ی 1990 میلادی و اوایل دهه‌ی 2000، رنو دارایی‌های مختلفی را به فروش رساند تا بتواند سیاست‌ها و مالکیت‌های تغییر یافته‌ی خود را از نظر مالی مورد حمایت قرار داده و بر تولید خودرو و ون متمرکز شود. در سال 1999، رنو شرکت تابعه‌ی خودروسازی صنعتی موسوم به Renault Automation را به Comau و شاخه‌ی قطعات موتور خود رو به TWR Engine Components فروخت. در سال 2001، رنو سهام 50 درصدی خود در کارخانه‌ی اتوبوس/واگن Irisbus را به شریک خود Iveco و شرکت تابعه‌ی تدارکات خود موسوم به CAT France را به Global Automotive Logistics فروخت. پس از فروش Renault Véhicules Industriels به ولوو در سال 2001، شرکت سهام حداقل (اما همچنان کنترل‌کننده) 20 درصدی را در گروه ولوو حفظ کرد. در سال 2010 رنو سهام خود در این شرکت را به 6.5 درصد کاهش داده و در سال 2012 باقیمانده‌ی سهام خود را نیز فروخت. در سال 2004، رنو سهام عمده 51 درصدی شاخه ماشین‌آلات کشاورزی خود موسوم به CLAAS را به فروش رساند. در سال 2006، بخش CLAAS مالکیت خود را به 80 درصد افزایش داده و سال 2008 کنترل کامل را به دست گرفت. در قرن بیست و یک، رنو به خاطر‌ طراحی‌های منحصربفرد و عجیب خود مشهور شد. نسل دوی Laguna و Mégane از خصوصیات جاه‌طلبانه و طراحی‌های زاویه‌دار برخوردار بودند که مشخص شد موفقیت آمیز هستند. خودروی Laguna در سال 2000 دومین خودروی اروپایی بود که از خصوصیت ورود و احتراق بدون کلید (Keyless) بهره می‌برد. مدل‌های گرانقیمت‌تر موفقیت کمتری داشتند. Avantime، یک وسیله‌ی نقلیه چند منظوره‌ی کوپه، فروش کمی داشت و تولید آن سریعا متوقف شد. مدل لوکس Vel Statis نیز ناامیدکننده بود. با این حال این طراحی باعث ایجاد خط تولید نسل دوم مگان، یعنی موفق‌ترین خودروی رنو شد. رنو در کنار شکل منحصربفرد خودروهایش، توسط شرکت مستقل EuroNCAP به داشتن امنیت بالا در محصولات نیز مشهور شده بود. از همین رو، در سال 2001، موفق به اخذ 5 ستاره شد، که همین موضوع در سال 2004 توسط خودروی Modus تکرار شده و نهایتا باعث شد رنو کنترل AtoVAZ را در سال 2008 به دست بگیرد.

رنو Clio IV چهار درب خودروی سال 2006 اروپا شد.

در آوریل سال 2010، رنو-نیسان همکاری خود با دایملر را علنی کردند. رنو موتور جدید توربو دیزل 1.6 لیتری ساخت خود را برای مرسدس-بنز تولید می‌کرد و مرسدس-بنز نیز در عوض موتور بنزینی 4 سیلندری و 2 لیتری را برای رنو-نیسان می‌ساخت. نتیجه این همکاری، تولید یک جایگزین برای مدل Smart بر اساس مدل Twingo بود. در فوریه‌ی سال 2010، رنو یک کارخانه‌ی جدید را در نزدیکی شهر طنجه‌ی مراکش و با ظرفیت تولید سالانه 170,000 وسیله‌ی نقلیه احداث کرد. در ابتدا این کارخانه Dacia Lodgy و Dacia Dokker را تولید می‌کرد اما در اکتبر سال 2013 خودروی نسل دوم Dacia Sandero را روانه بازار کرد. با احداث خط دوم تولید، ظرفیت خروجی به 340,000 وسیله‌ی نقلیه در سال افزایش پیدا کرد. این کارخانه در یک منطقه‌ی تجاری آزاد وقف شده در همسایگی شهرک خودروسازی طنجه واقع شده است. طبق ادعای شرکت رنو، میزان کربن و مایعات صنعتی تولیدی این کارخانه صفر است. بیش از 100,000 خودرو در سال 2013 در آنجا ساخته شدند. رنو انتظار دارد تا تولید خود در کارخانه‌ی واقع در طنجه را به بیش از 400,000 دستگاه در سال برساند. در دهه‌ی 2010 میلادی، رنو تلاش خود برای دستیابی به بازار چین را افزایش داد. در سال 2013، و با توجه به اتحاد شکست‌خورده قبلی با شرکت چینی Sanjiang، رنو شرکت مشترکی را با گروه خودروسازی Dongfeng Motor Group ایجاد کرد که Dongfeng Renault نامیده شد. در دسامبر سال 2017 میلادی، رنو توافقنامه‌ای را با Brilliance Auto امضا کرد که منجر به شکل‌گیری سرمایه‌گذاری مشترک تحت عنوان Renault Brilliance Jinbei شد. هدف این سرمایه‌گذاری مشترک، تولید وسایل نقلیه تجاری سبک وزن و مینی ون تحت نظارت برندهای Renault و Jinbei و Huasong بود. در دسامبر سال 2018 میلادی رنو اعلام کرد که مقدار چشمگیری از سهام بخش خودروهای الکتریکی JMCG موسوم به JMEV را خریداری خواهد کرد. در جولای سال 2019، رنو سهام عمده‌ی 50 درصدی JMEV را از طریق افزایش سرمایه از آن خود ساخت. در آوریل سال 2020، رنو اعلام کرد که قصد دارد از سرمایه‌گذاری Renault Dongfeng خارج شده و سهام آن را به Dongfeng واگذار کند.

رنو کپچر از زمان نخستین ماه تجاری‌سازی خود در سال 2013، پرفروش‌ترین SUV اروپا است.

در دسامبر سال 2012، صندوق سرمایه‌گذاری ملی الجزایر (موسوم به FNI)٬ شرکت Société Nationale de Véhicules Industriels (به اختصار SNVI) و رنو توافقنامه‌ای مبنی بر احداث یک کارخانه در نزدیکی شهر وهران در الجزایر با هدف تولید واحد‌های Symbol از سال 2014 به بعد را امضا کردند. تخمین زده‌ شد که تولید این کارخانه 25,000 خودرو باشد. دولت الجزایر نیز صاحب 51 درصد از این پروژه می‌باشد. در سپتامبر 2013، رنو برند خود در اندونزی (چهارمین کشور پرجمعیت جهان) را با هدف تبدیل شدن به یکی از برترین برندهای اروپایی خودرو در اندونزی تا سال 2016 را تولید کرد. مدل‌هایی که در آن زمان تولید می‌شدند متشکل بودند از Duster (به صورت بومی اسمبل می‌شد)، Koleos و Mégane RS. بعدها Clio و Captur نیز به آنها اضافه شدند. در آوریل سال 2015، دولت فرانسه سهام خود در رنو را از 15 درصد به 19.73 درصد افزایش داد که هدف از این اقدام ممانعت از جدایی (Resolution) از شرکت در نشست عمومی سالانه‌ی بعدی بود که می‌توانست کنترل دولت بر شرکت را کاهش دهد. در سال 2017 و پس از توافق با رنو، دولت سهام خود را به 15 درصد قبلی کاهش داد. در طول سال 2016 رنو جایگاه زیست‌پذیری (سگمان B) خودروهای دیزلی در اروپا را تغییر داد، چرا که این خودروها به دلیل تغییرات مهندسی به منظور اجرای مقررات آلایندگی‌ای که خود در نتیجه‌ی رسوایی آلایندگی ولکس واگن تنظیم شده بودند، دچار افزایش قیمت شدند. رنو بر این باور است که هیچ یک از وسایل نقلیه‌ی کوچک و برخی از وسایل نقلیه‌ی دارای ابعاد متوسط (سگمان C) تا سال 2020 دیگر از دیزل استفاده نخواهند کرد. با این حال، در روز جمعه‌ی 13 ژانویه‌ی 2017 و پس از آنکه سازمان بازرسی پاریس بررسی خود در خصوص ادعای خلاف واقع در مورد آلایندگی خودروها را آغاز کرد، سهام شرکت رنو دچار افت قیمت شد. شرکت بعدا 15,000 خودرو را به منظور بررسی آلایندگی و تعمیر فراخواند. رنو در کنار چندین شرکت خودروسازی دیگر به دستکاری ابزار‌های سنجش آلودگی با گونه‌های NOx توسط خودورهای دیزلی، متهم شده است. آزمایشات مستقل انجام شده توسط باشگاه خودوری آلمان موسوم به ADAC ثابت کرد که در شرایط رانندگی طبیعی، میزان آلایندگی خودروهای دیزلی نظیر Renault Espace از 100 برابر محدوده‌ی مجاز اروپا برای تولید نیتروژن اکسید(NOx) تجاوز می‌کند. رنو هرگونه ادعا در این خصوص را رد کرده و عنوان کرده که خودروهای ساخت این شرکت با استاندارهای فرانسه و اروپا همخوانی دارند. در ماه می سال 2017 میلادی، شبکه‌ی رایانه‌ای یکی از کارخانه‌های رنو توسط یک بدافزار موسوم به WannaCry مورد حمله قرار گرفت که منجر به خاموشی آن به مدت یک روز شد. این امر منجر به توقف تولید حداقل 1200 خودرو شد. در نوامبر سال 2018، مسئول CEO رنو، Ghosn آنطور که ادعا می‌شود به دلیل عدم شفافیت در خصوص دستمزد خود از شرکت نیسان پس از یک مصاحبه‌ی داخلی انجام شده توسط شرکت ژاپنی، توسط مقامات ژاپن دستگیر شد. پس از دستگیری، سهام رنو بیش از 15 درصد سقوط کرد. به دنبال دستگیری Ghosn، افسر ارشد عملیات و قائم مقام ارشد شرکت Thierry Bolloré مدیر اجرایی CEO شده و مدیر هیات مدیره، Philippe Lagayette به سمت مدیر عامل اجرایی رسید. در ژانویه‌ی سال 2019 و پس از استعفای Ghosn رنو اعلام کرد که Jan-Dominique Senard را برای سمت مدیر اجرایی CEO و Bolloré را برای CEO در نظر گرفته است. در اکتبر سال 2019، Bolloré اخراج شده و مسئول CFO رنو، Clotilde Delbos بعنوان مسئول CEO اجرایی انتخاب شد. Bolloré اذعان کرد که اخراج وی حاصل توطئه‌ی Senard بوده است. در ژانویه‌ی سال 2020، رنو اعلام کرد که Luca de Meo ایتالیایی را به عنوان CEO جدید خود برگزیده است و او کار خود در این سمت را از 1 جولای آغاز خواهد کرد. Delbos نیز بعنوان جانشین وی انتخاب شد. در ماه می سال 2020 رنو اعلام کرد که به دلیل کاهش فروش و پاندمی COVID-19، قصد دارد برای کاهش هزینه‌ها، 15,000 شغل را حذف کرده و حدود 10 درصد از نیروی کار خود را تعدیل کند. در ژانویه‌ی سال 2021 میلادی بعنوان بخشی از راه‌اندازی مجدد شرکت، رنو اعلام کرد که بخش اتومبیل خود را به چهار واحد تقسیم خواهد کرد: رنو، Dacia و Lada، آلپاین و Mobilize (مورد آخر برای بخش جدید تحت عنوان«خدمات خودرویی جدید»). در 15ام فوریه‌ی سال 2021، رنو عنوان کرد که سود این شرکت از آغاز سال 2021 تا مارس همین سال 1.1 درصد کاهش یافته و این شرکت تولید خودروی خود را کاهش داده و بر تولید خودروهایی با حاشیه‌ی سود بیشتر متمرکز خواهد شد.

سال 2015، رنو مدل Espace V یک نوع کراس‌اوور که عناصر SUV را با MPV ادغام کرده است.

نوآوری‌های شرکت رنو

• سال 1899، لوئیس رنو «ساز و کار تغییر سرعت و رانندگی و دنده‌ی معکوس». لوئیس طرح انقلابی حرکت با دنده‌ی مستقیم بدون نیاز به کمربند محرک را اختراع کرد که عملکرد آن در سربالایی بسیار بهتر بود.
• در سال 1963 رنو 8 تنها خودرویی بود که از سیستم ترمز در هر چهار چرخ خود بهره می‌برد.
• سال 1980-رنو اولین مجوز«ابزار انتقال نیروی ترمز برای پیوستگی کلی» را دریافت کرد.
• سال 1988، CARMINAT، یک سیستم با موقعیت زمانی واقعی برای دریافت اطلاعات مکانی و آب و هوا. این برنامه حمایت اروپا را از سال 1988 با کد Eureka EU-55 CARMINAT دریافت کرد. نوآوری‌ها در حوزه‌ی موقعیت زمانی واقعی و سطح تماس انسان-ماشین، در سیستم Reanult R-link و ابزارهای Carminat Tom Tom مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

مسابقات اتومبیلرانی رنو

سال 1907، نسخه‌ی ساخت رنو از برنده‌ی فرانسوی Grand Prix که یکی از چهار مورد شناخته شده‌ی موجود در جهان است.

رنو در آغاز قرن بیستم میلادی در مسابقات اتومبیلرانی شرکت کرد که این موضوع به دلیل تمایل مارسل رنو و نیز تصاحب شرکت‌هایی با ارتباطات اسپرت نظیر Gordini و آلپاین تقویت شد. در دهه 1970 رنو یک شاخه‌ی وقف شده‌ی اتومبیلرانی تاسیس کرد که رنو اسپورت نامیده می‌شد و توانست با خودروی Renault  Alpine A 422 برنده‌ی جایزه‌ی مسابقه‌ی 24 ساعته‌ی Le Mans در سال 1978 شود. رنو برای دهه‌ها توانست هم در بخش رالی و هم در بخش فرمول 1 موفقیت‌های زیادی را از آن خود کند.

رنو بعنوان سازنده‌ی موتور، دارای 12 قهرمانی در مسابقات فرمول 1 می‌باشد. نیگل مانسل، دیمون هیل، مایکل شوماخر.، آلین پراست، فرناندو آلونسو، سباستین وتل و جکس ویلنو توانستند 11 عنوان رانندگی فرمول 1 را کسب کنند، که همگی از خودروهایی مجهز به موتور رنو استفاده می‌کردند.

شرکت همچنین از مجموعه مسابقات با خودروهای یک بار ساخت (One make) و تک سرنشین نظیر فرمول رنو و فرمول رنو 3.5 نیز حمایت کرده است. این دو سری مسابقه گام مهمی در زندگی حرفه‌ای هزاران راننده نظیر قهرمانان فرمول 1، فرناندو آلونسو، سباستین وتل، کیمی رایکونن یا لوئیس همیلتون یا قهرمان IndyCar ویل پاور به حساب می‌آیند. رنو اسپورت، خودروهایی با نشان اسپورت نظیر Renault Clio RS (عبارت RS  نشان دهنده‌ی Renault Sport) و Renault Mégane RS را تولید می‌کند که هر یک در گروه خود صاحب رکوردهای جهانی در پیست نورنبرگ و سوزوکا و جوایزی از مجلات What car، Evo و دیگر مجلات هستند.

رنو اسپورت R.S. 01 در سال 2014

رنو، موتور توربو را زمانی که اولین خودروی فرمول 1 خود یعنی Renault RS 01 را در سال 1977 در Silverstone تولید کرد به این مسابقات معرفی نمود. گروه رنو فعالیت خود را تا سال 1986 ادامه داد. از سال 1989 رنو موتور خودروی موفق Williams-Renault را تولید می‌کرد. رنو گروه Benetton Formula را در سال 2000 برای فصل 2001 تصاحب کرده و نام آن را در سال 2002 به Renault F1 تغییر داد. در سال 2005 و 2006 تیم رنو برنده‌ی عناوین سازندگان و رانندگان شد (با رانندگی فرناندو آلونسو). در سال 2005 میلادی Carlos Ghosn در مسابقات French Grand Prix سیاست شرکت در مورد حضور در مسابقات اتومبیلرانی را اعلام کرد:«ما از روی عادت و سنت نیست که در مسابقات فرمول 1 هستیم. ما اینجا هستیم تا استعداد خود را نشان بدهیم و ثابت کنیم که می‌توانیم آن را به خوبی انجام دهیم. در صورتی که نتیجه نگیریم، فرمول 1 فقط هزینه خواهد بود. در صورتی که اگر نتیجه بگیریم و بدانیم که چگونه از آنها استفاده کنیم، فرمول 1 نوعی سرمایه‌گذاری خواهد بود». رنو گروه مسابقه‌ی Red Bull که در سال 2010 قهرمان شد را تجهیز کرد. پس از آنکه رنو سهام نهایی خود را به گروه سرمایه‌گذاری Genii Capital (سهامدار اصلی از سال دسامبر سال 2009) فروخت و نقش مستقیم خود در مدیریت یک تیم فرمول 1 را برای بار دوم از دست داد. در دسامبر 2010 نقش مشابهی را در قبال تیم قدیمی‌‌اش به دست گرفت. رنو تیم واقع در Enstone را برای فصل 2016 خریداری کرده و نام آن را به رنو تغییر داد. پس از 5 فصل بدون پیروزی، نام تیم در سال 2021 به Alpine تغییر خواهد کرد، در حالیکه رنو همچنان بعنوان سازند‌ه‌ی موتور به فعالیت خود ادامه خواهد داد.

رنو مگان RSIII فرمول 1

مسابقه رالی

رنو از همان ابتدا در مسابقات رالی شرکت کرده است. مارسل رنو جایزه‌ی مسابقه‌ی رالی پاریس-وین را در سال 1902 از آن خود کرد، اما در جریان مسابقه‌ی رالی پاریس-مادرید در سال 1903 جان خود را از دست داد. در دهه‌های 1950 و 1960، رنو‌ در برخی موارد خودروهای کوچک متعددی با حرکت موتور عقبی نظیر 4CV، R8 و دوفین را تولید می‌کرد. این خودروها به خوبی با مسابقات رالی آن زمان تطابق داشتند و گروه تنظیم کننده‌ی Amedee Gordini به عملکرد بهینه‌ی آنها کمک می‌کردند. در دهه‌ی 1950 رنو دوفین برنده‌ی چندین رالی بین‌المللی شد که عبارتند از رالی سال 1956 در Mille Miglia و رالی سال 1958 مونته کارلو. در سال 1973، رنو کنترل شرکت مرتبط Automobiles Alpine  را برای چندین سال در اختیار گرفت که خودروهای رالی نظیر A110 را تولید می‌کرد. یک A110 بسیار ارتقا یافته تحت عنوان آلپاین-رنو برنده‌ی اولین قهرمانی رالی جهان شد. در سال 1976، بخش مسابقه‌ای شرکت آلپاین و کارخانه‌ی Gordini در شهر ویری-شتیون با یکدیگر ادغام شده و شرکت جدید، Renault Sport نام گرفت. پس از آن، شرکت بر مسابقات فرمول 1 متمرکز شد و قبل از آنکه در اواخر سال 1994 از مسابقات رالی کناره‌گیری کند توانست به چندین پیروزی نظیر قهرمانی در مسابقات رالی مونته کارلو در سال 1981 با رنو 5 توربو دست پیدا کند. خودروهای رنو همچنین در مسابقات کراس کانتری (داخل کشور) نیز شرکت می‌کردند که برجسته‌ترین آنها رالی داکار بود. برادران Marreau با استفاده از رنو 2020 توربو 4×4 برنده‌ی مسابقه‌ی edition سال 1982 شدند. بعدا رنو پلتفرم رنو مگان را ایجاد کرد و از گروه Schlesser Renault Elf buggies حمایت مالی کرد که توانست در مسابقات edition در سال‌های 1999 و 2000 پیروز شود. خودوری سال 1999 اولین خودرو با دو چرخ متحرک بود که در رالی داکار برنده شد. خودروهای رنو توانستند در مجموع چهار بار در مسابقات رالی قهرمانی اروپا در سال‌های 1970، 1999، 2004 و 2005 میلادی به پیروزی دست پیدا کنند.

رنو آلپاین A110 اولین قهرمان مسابقات قهرمانی رالی جهان

اطلاعات مالی به میلیارد یورو

مدیریت شرکت رنو

اداره‌ی مرکزی رنو در بولونی-بیلانکورت واقع شده است. اداره‌ی مرکزی در نزدیکی کارخانجات قدیمی رنو قرار دارد. رنو حضور تاریخی خود در بولونی-بیلانکورت را از زمان افتتاح آن در سال 1898 حفظ کرده است. این شرکت از طریق یک هیأت مدیره، یک کمیته‌ی اجرایی و یک کمیته‌ی مدیریتی اداره می‌شود. تا ژانویه‌ی سال 2019، برخی از اعضای هیات مدیره‌ی 19 نفره عبارتند از جین-دومینیک سنارد(مدیر عامل)، چری بلیر، کاترین باربارا و پاسکال سوریس. کلوتیلد دلبوس مدیر CEO است.

محصولات و فناوری‌های رنو

پرفروش‌ترین مدل‌های گروه رنو در سال 2019 شامل داچیا و رنو سامسونگ مارک

مدل‌های فعلی رنو

خط تولید مدل‌های فعالی همراه با تقویم زمانی سال معرفی یا بروزرسانی

• رنو آلاسکان (سال 2016 تا اکنون)
• رنو کپچر (سال 2013 تا اکنون)
• رنو Clio V (سال 2019 تا اکنون-هاچ بک)
• رنو داستر Oroch (سال 2015 تا اکنون-فنر بلند)
• رنو Espace V (سال 2015 تا اکنون)
• رنو فلوئنس (سال 2010/2012 تا اکنون؛ سالون بر اساس پلتفرم مگان III)
• رنو کادجار (سال 2015 تا اکنون)
• رنو کانگو II (سال 2009/2013 تا اکنون)
• رنو کیگر (سال 2020 تا اکنون)
• رنو Kwid (سال 2015 تا اکنون؛ هاچ بک)
• رنو مگان IV (سال 2016 تا اکنون؛ هاچ بک، کشیده یا طویل)
• رنو Scénic III (سال 2009/2013 تا اکنون، همچنین با نام Grand Scénic)
• رنو Symbol (سال 2012؛ حاصل تغییرات در شکل داچیا لوگان)
• رنو Triber (سال 2019 تا اکنون-خودروی چندمنطوره‌ی کوچک)
• رنو Twingo III (سال 2014 تا اکنون، هاچ بک)
• رنو Twizy (سال 2012 تا اکنون)
• رنو Zoe (سال 2012 تا اکنون؛ هاچ بک)

خودروهای داچیا که در برخی بازارها با مارک رنو به فروش می‌رسند:

• داستر (سال 2009 تا اکنون)
• لوگان (سال2004 تا اکنون)
• ساندرو (سال 2008 تا اکنون)
• Lodgy (سال 2012 تا اکنون)

خودروهای رنو سامسونگ که در برخی بازارها با مارک رنو به فروش می‌رسند:

• تالیسمان (سال 2012 تا اکنون، رنو سامسونگ SM7)
• تالیسمان (سال 2015 تا اکنون؛ رنو سامسونگ SM6)
• کولئوس (سال 2007/2013 تا اکنون؛ رنو سامسونگ QM5/رنو سامسونگ QM6)

خودروهای تجاری سبک‌وزن رنو:

• کانگو‌ اکسپرس (که توسط رنو تولید شده و در برخی بازارها با نام Nissan Kubistar و Mercedes-Benz Citan به فروش می‌رسد)
• مستر (که توسط رنو تولید شده و در برخی بازارها با نام Nissan Interster و Opel Movano فروخته می‌شد
• Trafic (که توسط رنو تولید شده و در برخی بازارها بعنوان Opel Vivaro، Vauxhall Vivaro و Nissan primaster به فروش می رسد)

خودروهای سبک وزن داچیا که در برخی بازارها با مارک رنو فروخته می‌شد:

• داکر (سال 2012 تا اکنون)

خودروهای مفهومی رنو

رنو Kangoo Z.E. مفهومی

رنو Eloab، یک خودروی مفهومی هیبرید 11/100 Km

خودروهای مفهومی رنو نشان‌دهنده‌ی طرح آینده و مسیر تکنولوژی هستند. از سال 2008، رنو خودروهای مفهومی تمام برقی متعددی را با نام «.Z.E» به نمایش گذاشته است که مخفف عبارت Zero Emission به معنی «آلایندگی صفر» می‌باشد و نخستین مورد آنها بر اساس خودروی مفهومی رنو موسوم به Kangoo Be Bop ساخته شده است. تولید خودروهای مفهومی بیشتر، با تولید Fluence Z.E. saloon در سال 2011 و Renault Zoe سال 2012 ادامه یافت. رنو هیبرید مفهومی Ondelios را در سال 2008 معرفی کرد، اما برنامه‌ی Z.E. بر آن پیشی گرفت. با این حال رنو یک خودوری هیبرید جدید با نام Eolab را در سپتامبر سال 2014 معرفی کرد که از نوآوری‌های مختلفی استفاده می‌کند. این نوآوری‌‌ها بنا به گفته‌ی شرکت تا سال 2020 به مدل‌های تولید شده افزوده خواهند شد. در سال 2014 در نمایشگاه خودروی دهلی نو، رنو مدل جدیدی را تحت عنوان Kwid Concept معرفی کرد که همراه با هلی‌کوپتر بدون سرنشین ارائه می‌شود.

شما میتوانید برای خرید قطعات با کیفیت لوازم یدکی کیا و لوازم یدکی هیوندای با کارشناسان ما تماس حاصل فرمایید.