رنو - قسمت سوم

در سال 2013، رنو به لطف طیف وسیع خودروهایش (توییزی، زویی، فلوئنس و کانگو) سردمدار فروش وسایل نقلیه برقی در اروپا شد. رنو زویی پرفروش‌ترین خودروی برقی اروپا در سال‌های 2015 و 2016 است. فروش جهانی زویی در ژوئن سال 2016 به 50,000 و در ژوئن سال 2019 به 150,000 دستگاه رسید. فروش جهانی وسایل نقلیه برقی گروه رنو در سپتامبر سال 2016 از مرز 100,000 دستگاه عبور کرد. از زمان اجرای برنامه خودروهای برقی رنو، این گروه توانسته تا دسامبر سال 2019 بیش از 273,550 دستگاه وسایل نقلیه‌ی برقی را در سراسر جهان به فروش برساند. تا دسامبر سال 2019، در مجموع 181,893 دستگاه خودروی شهری زویی، 48,821 دستگاه ون برقی کانگو Z.E.، 29,118 دستگاه چهارچرخ سنگین توییزی و 10,600 دستگاه فلوئنس Z.E. در سراسر جهان به فروش رسیده‌اند. با شروع سال 2008، رنو توافقنامه‌هایی را با کشورهای اسرائیل، پرتغال، دانمارک و ایالات تنسی و اورگام ایالات متحده، یوکوهامای ژاپن و موناکو برای محصولات بدون آلایندگی خود امضا کرد. Serge Yoccoz مدیر پروژه‌ی وسیله‌ی نقلیه‌ی الکتریکی شرکت رنو است.

رنو زویی یک خودوری تمام برقی با سرعتی بین 210 تا 230 کلیومتر در ساعت.

توافق نامه بین رنو و نیسان

در سال 2008، رنو-نیسان توافقنامه‌ای را با شرکت Better Place (یک شرکت آمریکایی که زیرساخت‌های حمل و نقل غیرمبتنی بر بنزین را توسعه می‌دهد) جهت تولید خودروهای برقی برای یک پویش در اسرائیل امضا کردند. رنو قصد داشت 10 تا 20 هزار خودرو در سال را در اسرائیل به فروش برساند. رنو همچنین توافق کرد که باتری‌های قابل تعویض مورد نیاز این پروژه را نیز تولید کند. رنو با شرکت Better Place برای تولید شبکه‌‌ای از وسایل نقلیه‌ی تمام برقی و هزاران ایستگاه شارژ در دانمارک همکاری کرد که بهره‌برداری از آن تا سال 2011 میسر می‌شد. رنو فلوئنس Z.E. برای پروژه اسرائیل انتخاب شد. این خودرو به اولین وسیله‌ی نقلیه‌ی بدون آلایندگی تبدیل شد که از باتری قابل تعویض استفاده می‌کرد. رنو لاگونا نیز از نخستین خودروهایی بود که در سال 2010 توسط شرکت رنو به صورت آزمایشی از باتری قابل تعویض استفاده می‌کرد. رنو در سال 2013 به دنبال ورشکستگی شرکت Better Place به همکاری خود پایان بخشید این در حالی بود که رنو توانسته بود فقط 1000 دستگاه را در اسرائیل و 240 دستگاه را در دانمارک به فروش برساند. رنو-نیسان و بزرگترین شرکت برق فرانسوی موسوم به Electricie de France (به اختصار EDF) توافقنامه‌ای را با هدف ارتقای وسایل نقلیه‌ی برقی در فرانسه امضا کردند. این همکاری قصد داشت تا پروژه‌های مدیریت باتری و ایجاد زیرساخت‌های لازم برای شارژ را فراهم کند. رنو-نیسان همچنین توافقنامه‌هایی را با شرکت تامین برق ایرلند (ESB) و Milton Keynes بعنوان بخشی از پروژه‌ی ملی بریتانیا موسوم به Plugged in Places امضا نمودند.

«با توجه به قیمت رو به افزایش نفت و مسائل زیست محیطی، ما قصد داریم تا خودروهای برقی را هر چه سریعتر معرفی کنیم تا از انگیزه یافتن افراد برای استفاده از این خودروها اطمینان حاصل کنیم.»

Charlos Ghosn - مدیر رنو و نیسان

بنا به گفته‌ی Ghosn، اتحاد رنو-نیسان یک گام بنیادین در توسعه‌ی خودروهای برقی بود و این دو برای مسائل دیگری نظیر ساخت باتری، ایجاد زیرساخت‌های مورد نیاز شارژدهی و استراتژی‌های تجاری به یکدیگر نیاز داشتند.

«من فکر می‌کنم که نه رنو و نه نیسان به تنهایی قادر به اجرای برنامه‌ی خودروهای برقی نبودند. شما می‌توانید به تنهایی خودروی برقی داشته باشید اما آنچه که نمی‌توانید داشته باشید، یک سیستم تجاری مشتمل بر باتری‌ها تا بازیافت، خودورها تا زیرساخت‌ها و نهایتا مذاکرات تجاری می‌باشد»

Charlos Ghosn - مدیر رنو و نیسان

گروه رنو-نیسان عضو مرکز تحقیقات PHEV است. در سپتامبر سال 2013، رنو و Bolloré از یک توافقنامه‌ی همکاری در مورد یک وسیله نقلیه برقی جدید و یک پروژه‌ی اشتراک خودرو پرده برداشتند.

چهارچرخ سنگین وزن تمام برقی موسوم به رنو توییزی

محصولات Eco2 چیست؟

در سال 2007 رنو خط تولید جدیدی از مشتقات دوستدار eco را با نام Eco2 معرفی کرد که مبتنی بر پلتفرم‌های تولید بودند. پلاستیک به اندازه‌ی بسیار کم 5 درصدی مورد استفاده قرار گرفته بود و مواد مورد استفاده در وسیله‌ی نقلیه، تا 95 درصد قابل بازیافت بودند. انتشار دی‌اکسید کربن محصولات Eco2 از 140 گرم در هر کیلومتر تجاوز نکرده و یا قابلیت استفاده بعنوان سوخت زیستی را دارد. در سال 2008 در Fleet World Honours، رنو‌ جایزه‌ی محیط زیست را از آن خود کرد. رئیس هیأت داوران، جورج امرسون گفت:« این یک مقوله‌ی ثبت شده با شدیدترین رقابت در تاریخ Fleet World Honours بود، چرا که برای شرکت‌ها بسیار مهم است که بعنوان طرفدار محیط زیست شناخته شوند. رقبای تأثیرگذاری وارد این کارزار شده بودند اما هیأت داوران نهایتا به این نتیجه رسید که کیفیت طیف خودروهای بدون آلایندگی رنو بیشتر از سایر رقبا است».

سیستم R-Link چیست؟

سیستم اطلاعاتی-سرگرمی موسوم به R-Link که توسط آزمایشگاه‌های رنو و CCETT در سال‌های دهه‌ی 1980 میلادی توسعه و همراه با TomTom تولید شد، در یک مطالعه‌ی مستقل انجام شده توسط یک موسسه‌ی مستقل مشاوره‌ی بریتانیایی موسوم به SBD، از نظر دسترسی کاربر به خدمات، رتبه‌ی نخست را از آن خود کرد. R-Link توانست رضایت 85 درصدی کاربران را کسب کند در حالیکه درصد رضایت کاربران از سیستم Big five که در رتبه‌ی دوم قرار داشت، 10درصد کمتر بود.

طراحی وسیله‌ی نقلیه توسط رنو

دوران «پیش از طراحی»

رنو در سال‌های اولیه‌ی خود فقط اسکلت خودرو را تولید می‌کرد و کارهای بدنه توسط بدنه‌سازان تکمیل می‌شدند. اولین خودرویی که طراحی بدنه‌ی آن توسط رنو انجام شد «Taxi de la Marne» بود که در سال 1905 معرفی شد. اکثر بدنه‌های ساخت رنو تا قبل از رونمایی از Reinstella در سال 1928 ساده و منفعت طلبانه بودند. در دهه‌ی 1930، رنو خودروهایی با طراحی استریم لاین، نظیر Viva Grand Sport را روانه‌ی بازار کرد. در دهه‌ی 1950، شرکت رنو با طراحان Ghia همکاری کرد.

شکل‌‌ ظاهری رنو

در سال 1961، شرکت رنو با کمک طرح مستقل Philippe Charbo neaux (طراح R8)، بخش طراحی ظاهر (Styling) رنو را تأسیس کرد که از سال 1963 تحت نظر Gaston Juchet اداره می‌شد. در سال 1975، Robert Opron بعنوان طراح اصلی منصوب شد و Renault Styling به گروه‌های طراحی داخلی، خارجی و پیشرفته تقسیم شد. در دهه‌ی 1960 میلادی یک سیستم ساخت با کامپیوتر (CAM) - طراحی با کامپیوتر خانگی (CAD) موسوم به UNISURF معرفی شد که تحت نظر Pierre Bézier فعالیت می‌کرد (او کسی بود که انحناهای Bézier را محبوب کرده و از سال 1933 تا 1975 در رنو کار کرد).

بخش طراحی صنعتی

در سال 1987، رنو Patrick le Quément را بعنوان طراح ارشد منصوب کرده و دپارتمان طراحی صنعتی رنو را جایگزین بخش Renault Styling کرد. شاخه‌ی جدید از یک سیستم مدیریتی جدید و با استفاده از تکنولوژی و پرسنل بیشتر فعالیت می‌کرد. رنو به همان اندازه که به بخش مهندسی و برنامه‌ریزی تولید محصولات اهمیت می‌داد، برای این بخش جدید نیز اهمیت ویژه‌ای قائل بود. Le Quément مسئول طراحی‌های جسورانه‌ای نظیر Mégane II و Vel Satis بود که یک ظاهر و تصویر منسجم تر به رنو بخشید. در سال 1995، تحت هدایت le Quément دو بخش کیفیت و طراحی با یکدیگر ادغام شدند. بعدا، دپارتمان جدید به مرکز تکنولوژی Guyancourt منتقل شد که به محلی برای برنامه‌ریزی تولید و مهندسی تبدیل گردید. گروه به سه بخش تقسیم شد: طراحی اتومبیل، طراحی کامیون، اتوبوس و LCV و طراحی خودروهای مفهومی و پیشرفته. در سال‌های بعدی، مراکز اقماری در اسپانیا (سال 1999)، پاریس (2000)، کره جنوبی (2003)، رومانی (2007), هند (2007)، برزیل (2008) و چین(2019) افتتاح شدند. در پایان سال 2009 میلادی،  Laurens van den Acker جایگزین le Quément شد. او کسی بود که ایده‌ی «چرخه‌ی زندگی» طراحی رنو را معرفی کرد.

مهندسی و برنامه‌ریزی محصول

با تبدیل شدن Technocentre به ساختمان اصلی مهندسی، عمده‌ی مهندسی رنو تا سال 1998 متحمل تمرکز‌زدایی شد. مراکز اقماری موجود عبارتند از Renault Technologies Americas (با شعبه‌هایی در آرژانتین، برزیل، شیلی، کلمبیا و مکزیک)، Renault Technologies Romania (با شعبه‌هایی در مراکش، روسیه اسلوونی و ترکیه) و Renault Technologies Spain (دارای شعبه در پرتغال). تا سال 2013 بمش مهندسی رنو پیش از 6500 کارمند در سراسر جهان داشت که 34 درصد آنها مهندس و 63 درصد آنها تکنسین بودند. مسئولیت تولید موتور تحت کنترل یک شاخه‌ی اختصاصی موسوم به Renault Powertrains است که با بیش از 65 مهندس کار می‌کند. مهندسی‌های خارجی در حال افزایش هستند و گروه‌های تحقیق و طراحی، مسئول تطبیق خودروهای موجود با نیازها و بودجه‌های محلی می‌باشند. تا سال 2014،  بخش‌های مهندسی و برنامه‌ریزی تولید به ترتیب توسط Gasper Gascon Abellan و Philippe Klein اداره می‌شدند.

موتور توربو‌ی دوقلو (Twin-turbo) رنو

مرکز تکنولوژی (Technocentre)

تکنوسنتر رنو ساختمان اصلی تحقیق و توسعه می‌باشد. تکنوسنتر در Guyancourt قرار داشته و مساحتی بالغ بر 150 هکتار دارد. این مرکز تمام دپارتمان‌های مشارکت‌‍کننده در تولید محصولات و فرآیند‌های صنعتی (طراحی، مهندسی و برنامه‌ریزی محصول) و نیز نمایندگان تامین‌کنندگان را کنار یکدیگر جمع کرده است. تکنوسنتر بیش از 8,000 کارمند را کنار یکدیگر گرد آورده و از سه بخش اصلی تشکیل شده است: منطقه‌ی پیشرفته، Hive و مرکز ساخت نمونه. ناحیه‌ی پیشرفته که یک ساختار پله‌پله‌ی احاطه شده با دریاچه دارد، دارای استودیوهای طراحی و دیگر دپارتمان های مربوط به مراحل اولیه‌ی طراحی می‌باشد. Hive بلندترین سازه است و حاوی ساختمان‌های تحقیق و مهندسی می‌باشد که به انجام فرایند توسعه وسایل نقلیه‌ی جدید مشغول است. مرکز ساخت نمونه، ادامه بخش Hive است. این سه سازه‌ی اصلی هر یک دارای ساختمان‌های فنی کوچکتر در کنار خود هستند. تکنوسنتر یکی از اولین تشکیلاتی بود که از سیستم‌های مدلسازی 3 بعدی واقعی استفاده می‌کرد.

نمای Technocentre از Jardin des Gogottes

بخش Renault Tech

Renault Tech شاخه‌ای از Renault Sport Technologies است که شعبه‌ی مرکزی آن در Les Ulis قرار دارد. این بخش در سال 2008 تاسیس شد و مسئولیت تغییر خودروها و ون‌ها برای مقاصد ویژه (خودروهای معلولین، خودروهای مدرسه و ون‌های تجاری) را بر عهده دارد.

وسایل نقلیه‌ی خودکار

رنو قصد دارد تا سال 2020 میلادی، تکنولوژی خودروهای خودکار را معرفی کند. این شرکت در فوریه‌ی سال 2014 از یک خودوری نمونه تحت عنوان Next Two (بر اساس زویی) پرده برداشت.

شرکت‌های تابعه و متحدین

میزان فروش گروه رنو بر اساس کشور، سال 2019

A: شامل فروش AvtoVAZ

B: شامل فروش Jinbei و Huasong

اداره‌های Renault España در مادرید

شرکت‌های تابعه

1- شرکت AvtoVAZ

در فوریه‌ی سال 2008، رنو 25 درصد از سهام شرکت AvtoVAZ را که برای خودروهای Lada شناخته شده بود خریداری کرد. VAZ از اواخر دهه‌ی 1990 میلادی به دنبال یک شریک راهبردی بود. پس از شراکت با شرکت فیات، VAZ در ایجاد اتحاد با شرکت‌های مختلف موفقیت چندانی به دست نیاورده بود. در سال 2005، رنو گفتگوهایی را با این شرکت آغاز کرد و در ابتدا بر این موضع پافشاری می‌نمود که اسمبل کامل خودروهای لوگان در مراکز خودی انجام شود.  در حالیکه VAZ قصد داشت تا برند لادا خود را نگه دارد و تنها به دنبال یک موتور و پلتفرم جدید بود. پس از چند دور گفتگو که به دلیل تلاش VAZ برای اتحاد با فیات و Magna صورت گرفت، رنو پذیرفت تا شراکت خود با VAZ را با مفادی مشابه توافقنامه با نیسان انجام دهد. رنو و Rosoboroneexport که یک شرکت دولتی و یکی از سهامداران عمده‌ی VAZ می‌باشد، در مورد افزایش سهام رنو در VAZ به 50 درصد مذاکره کردند. پس از تغییر در ترکیب سرمایه‌گذاران AvtoVAZ، رنو 73.3 شرکت را در اختیار گرفته و آن را به یک شرکت تابعه تبدیل می‌کند.

 2- شرکت داچیا

در سال 1999، رنو 51 درصد از سهام شرکت رومانیایی Automobile Dacia را به دست آورد که بعدها به 99.43 درصد افزایش یافت. داچیا بعنوان بخشی از رنو، یک برند منطقه‌ای خودروهای بدل و با تمرکز بر اروپا و آفریقای شمالی است که مدل‌های مختلف برند رنو را تولید می‌کند.

3- شرکت Renault Samsung Motors

رنو شاخه‌ی اتومبیل سامسونگ را در 1 سپتامبر سال 2000 با پرداخت 560 میلیون دلار برای 70 درصد شرکت تصاحب کرد و نهایتا سهام خود را به 80.1 درصد افزایش داد. Renault Samsung Motors یک مارک خودرو است که تقریبا به صورت انحصاری در کره جنوبی استفاده می‌شود (اگر چه برخی مدل‌ها در شیلی نیز به فروش می‌رسند). عمده تولید شرکت در کارخانه‌ی واقع در بوسان، تحت نشان رنو صادر می‌شود.

5- بانک RCI

بانک RCI یک شرکت تابعه تحت مالکیت کامل رنو است که خدمات مالی مورد نیاز برای برند رنو در سراسر جهان و برند نیسان در اروپا، روسیه و آمریکای جنوبی را ارایه می‌دهد.

6- گروه خرده فروشی رنو

گروه خرده فروشی رنو، توزیع کننده خودرو‌های رنو در اروپا است که تحت مالکیت کامل این شرکت قرار دارد. در سال 1997، شعبه‌های فرانسوی با یکدیگر ادغام شدند تا شرکت تابعه Renault France Automobiles (به اختصار RFA) تشکیل شود. در سال 2001، این شرکت بعنوان پایه فعالیت Renault Europe Automobiles (به اختصار REA) استفاده شد که فروش در اروپا را مدیریت می‌کردند. در سال 2008، شرکت نام فعلی خود را اتخاذ کرد. گروه خرده فروشی رنو در فرانسه، اتریش، بلژیک، ایرلند، ایتالیا، لوکزامبورگ، لهستان، پرتغال، اسپانیا، سوئیس و بریتانیا فعالیت می‌کند.

کارخانه‌‌های تابعه

کارخانجات فرانسه

• Batilly، کارخانه تابعه Société de Véhicules Automobiles des Batilly (به اختصار SoVAB)
• کارخانه Flins
• کارخانه Grand-Couronne
• کارخانه Choisy
• کارخانه Cléon
• کارخانه Dieppe, Société des Automobiles Alpine
• کارخانه Douai
• کارخانه Douvrin، کارخانه تابعه Française de Mécanique (به اختصار FM) که تحت مالکیت برابر رنو و PSA پژو قرار دارد.
• کارخانه Le Mans، کارخانه‌ تابعه‌ی Auto Châssis International (به اختصار ACI)
• کارخانه‌ی Maubeuge، کارخانه تابعه Maubeuge Construction Automobile (به اختصار MCA)
• کارخانه‌ی Ruitz، کارخانه تابعه Société des Transmission Automatiques (به اختصار STA) که 80 درصد آن متعلق به رنو و 20 درصد آن متعلق به PSA Peugeot Citroën می‌باشد
• کارخانه
• Sandouville

کارخانه‌های تابعه در خارج از فرانسه

• کارخانه‌ی کاچیا (پرتغال)
• کارخانه Cormecánica S.A. (شیلی)
• کارخانه JMEV (چین)، یک کارخانه مشترک که سهامدار اصلی آن رنو و سپس JMCG است
• کارخانه Oyak-Renault (ترکیه)، یک سرمایه‌گذاری مشترک بین رنو و Oyak (صندوق بازنشستگی نیروهای مسلح ترکیه)، تاسیس سال 1969.
• کارخانه Renault Algérie production (مونتاژ brk) (الجزایر)، یک سرمایه‌گذاری مشترک بین SNVI (صاحب 51 درصد سهام) و رنو (صاحب 49 درصد از سهام) که در سال 2012 تاسیس شد
• کارخانه Renault Argentina (آرژانتین)
• کارخانه Renault Brilliance Jinbei (چین)، یک سرمایه‌گذاری مشترک بین رنو و Brilliance Auto تاسیس سال 2017
• کارخانه‌ی Renault do Brasil (برزیل)
• کارخانه Renault España (اسپانیا)
• کارخانه Renault India (هند)
• کارخانه Renault Industrie Belgique S.A./Renault Industrie België N.V. (بلژیک)
• کارخانه Renault Med (مراکش) که یک کارخانه تابعه شرکت Renault-Alliance در طنجه می‌باشد
• کارخانه Renault Mexico (مکزیک، از سال 2013 خودروها در زمین Aguascalientes شرکت نیسان ساخته می‌شوند)
• کارخانه رنو پارس (ایران)، یک سرمایه‌گذاری مشترک بین رنو (51 درصد) و سازمان نوسازی و توسعه‌ی صنعتی ایران (49 درصد) که در سال 2004 تاسیس شد
• کارخانه Renault Russia (روسیه)
• کارخانه Renault South Africa (آفریقای جنوبی، خودروها در زمین Rosslyn شرکت نیسان ساخته می‌شوند)
• کارخانه Revoz (اسلوونی)
• کارخانه Sofasa (کلمبیا)
• کارخانه Somaca (مراکش)

متحدین

رنو-نیسان-میتسوبیشی

رنو صاحب 43.4 درصد سهام نیسان و نیسان صاحب 15 درصد سهام رنو (بدون حق رأی) است که باعث می‌شود رنو در این اتحاد دست بالا را داشته باشد. رنو صاحب 50 درصد سرمایه‌گذاری مشترک Renault-Nissan b.v. است که به منظور مدیریت اتحاد نیسان-رنو تاسیس شد و مسئولیت مدیریت هر دو شرکت ادغامی موسوم به RNPO (سازمان خرید رنو نیسان) و RNIS (خدمات اطلاعاتی رنو-نیسان) را بر عهده دارد. فروش مشترک شرکت در سال 2008 به 6.9 میلیون خودرو (با احتساب فروش AvtoVAZ) رسید که شرکت رنو-نیسان را به سومین تولیدکننده بزرگ خودرو در جهان تبدیل کرد. در کنار به اشتراک گذاشتن فناوری موتورها و توسعه مشترک تکنولوژی آلایندگی صفر، نیسان حضور خود در اروپا را با نشانه‌گذاری ون‌های مختلف رنو به شکل Renault Kangoo/Nissan Kubistar؛ Renault Master/Nissan Interster و Renault Trafic/Nissan Primaster افزایش داد. برخی خودروهای مسافرتی در برزیل نیز موتور و نشان نیسان را دریافت کرده‌اند، نظیر Nissan Platina که بر اساس محصول رنو یعنی رنو کلیو تولید شده است. استاندارد موسوم به «سیستم تولید رنو» که در تمام کارخانجات رنو به کار می‌روند، به طور گسترده‌ای از «سیستم تولید نیسان» اقتباس شده که منجر به افزایش 15 درصدی بهره‌وری در رنو شده است. این اتحاد منجر به از دست رفتن 21,000 شغل و بسته شدن 3 زمین اسمبل و 2 زمین تولید قطعات گیربکس شد. در مارس سال 2010، اتحاد رنو-نیسان اولین ساختمان مشترک خود را در شهر چنای هند و با صرف 45 میلیارد روپیه (معادل 999.1 میلیون دلار آمریکا) افتتاح کرد. این ساختمان به تولید Nissan Micra می‌پردازد. قرار بر این است که در این ساختمان، رنو فلوئنس و رنو کولیوس به طور کامل از قطعات مجزای از پیش آماده اسمبل شوند. پس از احداث کارخانه خودی، رنو سرمایه‌گذاری مشترک 5 ساله خود یعنی Mahindra Renault را با شرکت Mahindra & Mahindra با هدف فروش رنو لوگان در هند را به پایان برد.

اتحاد بین رنو، نیسان، میتسوبیشی و دایملر

در 7 آوریل سال 2010؛ Ghosn و مدیر ارشد شرکت دایملر همکاری میان سه شرکت را اعلام کردند. دایملر 3.10 درصد از سهام رنو-نیسان را از آن خود کرد و رنو و نیسان نیز هر یک 1.55 درصد از سهام دایملر را در اختیار گرفتند.

شرکت American Motors

در سال 1979، رنو با هدف فروش خودرو در ایالات متحده، وارد یک توافق با American Motors Corporation (به اختصار AMC) شد. یک سال بعد، رنو 22.5 درصد از دارایی‌های شرکت AMC را خریداری کرد. این اولین باری نبود که دو شرکت با یکدیگر همکاری می‌کردند. در اوایل دهه‌ی 1960 میلادی نیز رنو کیت‌های CKD را اسمبل کرده و Rambler ها را در فرانسه به فروش می‌رساند. در سال 1982، رنو سهام خود در AMC را به 46.4 درصد افزایش داد. خودروی Renault Alliance/Encore (نسخه‌ی تغییر‌یافته‌ای از رنو 9 و 11) در ایالت متحده به تولید رسید، اما به دنبال افول ادامه‌دار AMC، رنو در سال 1987 از ایالات متحده خارج شده و سهام خود را به کرایسلر فروخت.

پیشنهادات اتحاد

در 30 ام ژوئن سال 2006، رسانه‌ها اعلام کردند که شرکت General Motors یک جلسه اضطراری در سطح هیأت مدیره برای بررسی پیشنهاد یکی از سهامداران، Kirl Kerkorian برای تشکیل اتحاد با رنو-نیسان برگزار کرده است. با این حال، مسئول CEO شرکت، Richard Wagoner احساس کرد که این اتحاد به طرز ناامیدکننده‌ای فقط به سهامداران رنو سود خواهد رساند و شرکت General Motors باید غرامت دریافت کند. گفتگوهای میان GM و رنو در 4 اکتبر سال 2006 به پایان رسیدند. در سال 2007، رنو-نیسان گفتگوهایی را با کارخانه‌ی هندی باجاج و با هدف تولید یک خودروی بسیار کم هزینه و نیز گسترش خط تولید Tata Nano آغاز کردند. شریک هندی رنو یعنی Mahindra به این پروژه علاقمند نبود. پیشنهاد سرمایه‌گذاری مشترک به نتیجه نرسید و در اواخر سال 2009 شرکت‌ها اعلام کردند که باجاج خودرو را ساخته و توسعه خواهد داد و خودروهای کامل شده را برای رنو-نیسان فراهم خواهد کرد. در 7ام اکتبر سال 2008 یک مدیر اجرایی رنو عنوان کرد که شرکت به کسب سهام کرایسلر یا شراکت با این شرکت علاقه‌مند است. در 11 اکتبر سال 2008، مجله‌ی نیویورک‌ تایمز گزارش داد که شرکت‌های جنرال موتورز، نیسان و رنو همگی در ماه گذشته با مالک کرایسلر یعنی Cerberus Capital Management در مورد خرید این شرکت گفتگو کرده اند. در ماه می سال 2019، شرکت Fiat Chrysler Automobiles ادغام خود با رنو را پیشنهاد داد. این پیشنهاد بعد‌ها پس گرفته شد.

جوایز رنو

مدل‌های رنو موفق شده‌اند در 40 سال اخیر، 6 بار جایزه‌ی خودروی سال اروپا را از آن خود کنند:

• سال 1996: رنو 16
• سال 1982: رنو 9
• سال 1991: Renault Clio
• سال 1997: Renault Mégane
• سال 2003: رنو مگان II
• سال 2006: Renault Clio III

خودروهای رنو توانسته‌اند جایزه‌های ملی بی‌شماری را در اسپانیا، استرالیا، ایرلند، ایالات متحده، دانمارک و دیگر کشورها نصیب خود کنند. رنو و شرکت تابعه‌ی آن داچیا برای مدل‌های داستر، لوگان و سیمبل توانسته‌اند سه بار جایزه‌ی «Autobest» سال را از آن خود کنند. تحت حمایت وزارت فرهنگ ایتالیا، در مراسم Corporate Art Awards در سال 2016 رنو توسط pptArt، توانست برای مجموعه‌ی هنری خود که از خلاقیت طراحان خودروهایش الهام گرفته بود برنده‌ی جایزه شود.

فروش و برند رنو

رنو محصولات خود را با پنج برند به فروش می‌رساند: رنو، لادا، داچیا، رنو سامسونگ موتورز و آلپاین.

نشان رنو

اولین نشان رنو در سال 1900 معرفی شد که متشکل از حروف آغازین در هم تنیده برادران رنو بود. زمانی که رنو تولید انبوه خود را در سال 1906 آغاز کرد، یک لوگوی دندنه‌مانند با یک خودرو در درون آن را به کار گرفت. پس از جنگ جهانی اول، شرکت از لوگویی استفاده می‌کرد که یک تانک FT را به تصویر می‌کشید. در سال 1923، شرکت نشان جدید دایره مانند را معرفی کرد که بعدها در سال 1925 نشان «الماس» یا لوزی جایگزین آن شد. نشان لوزی رنو حالت یک الماس را دارد که تمایل شرکت برای القای یک تصویر قدرتمند و استوار در ذهن مخاطب را نشان می‌دهد. لوگوی الماس رنو متحمل بازطراحی‌های متعددی شده است. برای مدرن‌سازی تصویر لوگو، رنو در سال 1972 از Victor Vasarely درخواست کرد تا لوگوی جدید شرکت را طراحی کند. لوگوی تغییر یافته همچنان شکل الماس خود را حفظ کرد. این طراحی بعدا اصلاح شد تا بتواند به نوعی منعکس‌کننده خطوط گرد به کار رفته در طرح‌های جدید شرکت باشد. نشان فعلی از سال 1992 مورد استفاده قرار گرفته و برای مصارف چاپ و شبکه، سه بار بروز شده است. در سال 2004 شکل واقعی‌تری از برند معرفی شد که حاوی نام رنو با حروفی با فونت اختصاصی رنو در داخل یک مربع زرد رنگ بود. در سال 2007؛ Saguez و شرکا نسخه‌ی جدیدی از لوگو را طراحی کردند که در آن نام «رنو» در داخل مربع زرد رنگ قرار گرفته بود. در آوریل سال 2015، رنو طرح‌های جدیدی را معرفی کرد تا بعنوان بخشی از  کمپین «اشتیاق به زندگی»، نام شرکت را از برند محصولات جدا کند. لوگوی جدید، نوار زرد را جایگزین پس‌زمینه‌ی زرد رنگ کرده و فونت نوشتاری جدیدی معرفی شد. یک لوگوی حقوقی در نشست عمومی سالانه‌ی سال 2015 معرفی شد که آمیزه‌ای از رنو، داچیا و رنو سامسونگ موتورز بود. در ژانویه‌ی سال 2021، الماس مسطح رنو در کنار خودوری الکتریکی مفهومی رنو رونمایی شد. لوگوی جدید نظرات مثبت زیادی را دریافت کرد به نحوی که در مارس 2021 و بنا به گفته‌ی Gilles Vidal، مدیر طراحی رنو که در  سال 2020 به این شرکت ملحق  شده بود، رنو این لوگو را بعنوان نماد جدید خود معرفی کرد. شرکت قصد دارد در ژوئن سال 2021، الماس جدید خود را در پلتفرم‌های متعدد آنلاین  معرفی کند. اولین مدل با لوگوی جدید نیز در سال 2022 رونمایی خواهد شد.‌ رنگ زرد لوگوی شرکت، اولین بار در سال 1946 و زمانی که رنو ملی شد، ظاهر گردید.

سال 1946 تا 1959
سال 1959 تا 1972
الماس رنو در حالت سه بعدی که توسط Victor Vasarely طراحی شد (سال 1972 تا سال 1981)
سال 1981 تا 1992
الماس رنو (سال 2004 تا 2007)
الماس رنو (سال 2007 تا 2015)
لوگوی رنو
لوگوی Groupe Renault (برای تفکیک از لوگوی Renault Passion for Life که برای برند مورد استفاده قرار می‌گیرد)
لوگوی رنو در سال 2021 تا این لحظه

چینش حروف رنو

فونت Renault MN

هم لوگو و هم اسناد رنو (هم از نظر تکنیکی و هم از نظر آماری) از منظر تاریخی از فونت Renault MN (حالت نوشتاری) استفاده می‌کردند که توسط شرکت Wolff Olins توسعه داده شد. این نوع حالت نوشتاری (فونت) عمدتا برای کاهش هزینه‌ها در زمانی که استفاده از فونت‌ها گران بود طراحی شد. نسخه‌ی خردی از خانواده‌ی فونت توسط URW++ به شکل رنو فروخته شد.

هویت رنو

در سال 2004، طراح فرانسوی فونت، Jean-François Porchez ماموریت پیدا کرد تا جایگزینی برای فونت قبلی پیدا کند. این موضوع در اکتبر همان سال صورت گرفت و Renault Identité نام گرفت. خانواده‌ی فونت OpenType از فونت رنو و توسط Éric Berranger طراحی شد.

فونت Helvetica

از سال 2007 بعنوان بخشی از بازسازی شرکت Saguez و شرکا، تمام تبلیغات تصویری از فونت Helvetica Neue Condensed استفاده می‌کنند.

L'Atelier Renault در پاریس، یک مکان فرهنگی، رستوران غذاخوری و اتاق نمایش خودرو

فونت Renault Life

خانواده‌ی فونت Renault Life بر اساس خانواده‌ی فونت FS Hackney و توسط Fontsmith Limited ساخته شد. این خانواده شامل شش فونت با سه نوع بار (Life، معمولی و Bold) و یک نوع ضخامت و حالت italic افتخاری می‌باشد.

ساختمان L'Atelier Renault Paris

آتلیه L'Aterlier Renault Paris

نمایشگاه پرچمدار رنو، موسوم به L'Atelier Renault، همراه با دیگر کارخانه‌ها نظیر پژو، سیتروئن و تویوتا در Champs-Élysées واقع شده است. این نمایشگاه در نوامبر سال 2000 و در محل Pub Renault افتتاح شد که از سال 1963 تا 1999 فعالیت می‌کرد. اولین نمایش رنو در این محل، Magasin Renault در سال 1910 بود که یک نمایشگاه پیشرو بود. L'Atelier در کنار نمایشگاه برای خودروهای رنو و داچیا، دارای یک بوتیک تحت عنوان Renault Boutique نیز می‌باشد. یک رستوران نیز در طبقه‌ی دوم قرار گرفته که رو به منظره Champs-Élyseés قرار دارد. طبقه‌ی همکف می‌تواند 5 رونمایی همزمان را برگزار کنند. تا مارس سال 2009، 20 میلیون بازدیدکننده از L'Atelier Renault بازدید کرده بودند.

دپارتمان Renault Classic رنو

رنو کلاسیک یک دپارتمان در شرکت رنو است که خودروهای تاریخی مهم شرکت را جمع‌آوری، نگهداری و خرید و فروش می‌کند. این دپارتمان که قبلا Historie & Collection نام داشت در سال 2002 شکل گرفته و کارگاه‌ها‌ی آن رسماً در 24 آوریل سال 2003 افتتاح شدند.

موسیقی رنو

در طول دهه‌های 1980 و 1990، تبلیغات رنو در سطح اروپا به دفعات مکرر از ترانه‌ی Palmer با نام «Jhonny & Mary» استفاده کرد. تبلیغات تلویزیونی در ابتدا از نسخه‌ی اصلی Palmer استفاده می‌کردند، در حالیکه طیفی از موسیقی‌های ویژه در اشکال مختلف در دهه‌ی 1990 ضبط شدند، که معروف‌ترین آن‌ها اقتباسی آکوستیک از مارتین تیلور بود که آن را در آلبوم Spirit Django منتشر کرد.

حمایت مالی رنو

رنو بعنوان یک تکنیک تبلیغاتی، از سال 1899 اقدام به تبلیغات در حوزه‌ی فیلم کرده است. در یکی از فیلم‌های Lumiéres Renault، یک رنوی مدل Voiturette که توسط لوئیس رنو رانده می‌شد به نمایش در آمد. در حد فاصل بین سال‌های 1914 تا 1940 شرکت مجموعه فیلم‌های مستندی را با مدل بهبود فعالیت‌های صنعتی‌اش ساخت. رنو همچنین از ساخت یک سری فیلم‌ها در دهه‌ی 1920 نیز حمایت کرد تا قابل اعتماد بودن محصولاتش در شرایط سخت را نشان دهد. از سال 1983، شرکت رنو از جشنواره‌ی فیلم کن حمایت مالی به عمل می‌آورد. شرکت همچنین از دیگر فستیوال‌ها نظیر جشنواره‌ی فیلم ونیز، جشنواره‌ی فیلم مراکش و جشنواره‌ی فیلم BFI لندن نیز حمایت می‌کند. رنو از طریق موسسات و بنیادهای خود، از پروژه‌های مختلف در سراسر جهان که بر موضوعاتی نظیر آموزش از طریق بورسیه‌ی تحصیلی، ایمنی جاده و تنوع تمرکز می‌نمایند، حمایت مالی به عمل می‌آورد.

در نظر داشته باشید شما میتوانید برای تهیه انواع لوازم یدکی با کیفیت و اصل به خصوص لوازم یدیکی کیا و لوازم یدکی هیوندای با کارشناسان ما تماس گرفته و از آنها مشاوره بگیرید.